Jean-Pierre Raffarin w Senacie, 2008
Jean-Pierre Raffarin [
ʒɑ̃ˈpjɛːʀ ʀafaˈʀɛ̃
] (ur.
3 sierpnia
1948
w
Poitiers
) –
francuski
prawnik i polityk, premier trzech gabinetów w okresie 2002–2005, były eurodeputowany, senator.
Życiorys
Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych, jego ojciec był m.in. wiceministrem rolnicta. Jean-Pierre Raffarin studiował prawo na Uniwersytecie
Paryż
II (Paris II Panthéon-Assas) i ekonomię w Ecole Supérieure de Commerce de Paris. Pracę zawodową rozpoczął w branży
marketingowej
.
W działalność publiczną zaangażował się jako zwolennik nurtu politycznego, który wyznaczał
Valéry Giscard d'Estaing
. Był jednym z liderów wspierającej go organizacji młodzieżowej. Przystąpił później do centrowej Partii Republikańskiej, która współtworzyła federacyjną
Unię na rzecz Demokracji Francuskiej
. W 1977 po raz został radnym miejskim
Poitiers
, funkcję tę pełnił do 1995.
W 1986 uzyskał mandat radnego regionu
Poitou-Charentes
, od 1988 do 2002 kierował jego radą regionalną, później przez dwa lata był jej wiceprzewodniczącym. W samorządzie zajmował też stanowisko zastępcy
mera
Chasseneuil-du-Poitou
(1995-2001).
W latach 1989–1995 zasiadał w
Parlamencie Europejskim
. Wchodził w skład frakcji
Europejskiej Partii Ludowej
, był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej[1].
W tym 1995 po raz pierwszy wybrano go w skład
Senatu
. W trakcie
wyborów prezydenckich
w tym samym roku poparł kandydaturę
Jacques'a Chiraca
. Wziął w tym samym czasie udział w powołaniu
Partii Ludowej na rzecz Demokracji Francuskiej
, ugrupowania działającego w ramach UDF i skupiającego zwolenników nowego prezydenta. Po zwycięstwie Jacques'a Chiraca objął stanowisko ministra ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego w rządzie
Alaina Juppé
. Funkcję tę pełnił do 1997, w tym samym roku powrócił do sprawowania mandatu senatora.
W 1998 opuścił PPDF, przystąpił wówczas do
Demokracji Liberalnej
, która odeszła z UDF i podjęła bliższą współpracę z
gaullistowskim
Zgromadzeniem na rzecz Republiki
.
Po reelekcji Jacques'a Chiraca w
wyborach w 2002
i dymisji
socjalistycznego
premiera,
Lionela Jospina
, 7 maja 2002 Jean-Pierre Raffarin stanął na czele pierwszego swojego rządu. Współtworzył Unię na rzecz Większości Prezydenckiej (przekształconej wkrótce w
Unię na rzecz Ruchu Ludowego
), a po jej wygranej w
wyborach parlamentarnych
, 17 czerwca 2002 został po raz drugi premierem.
W 2003 zaproponował reformę niewydolnego systemu rentowo-emerytalnego, co spowodowało falę strajków społecznych na ulicach wielkich miast. W tym samym roku był także krytykowany za uznawaną za opóźnioną reakcję władz na falę niespotykanych upałów, która mogła się przyczynić do śmierci kilkunastu tysięcy osób. W 2004 UMP znacząco przegrała wybory regionalne, wkrótce też wchodząca w skład "większości prezydenckiej"
Unia na rzecz Demokracji Francuskiej
zapowiedziała wyjście z koalicji. 31 marca 2004 Jean-Pierre Raffarin sformował swój trzeci rząd, w którym odwołano ministrów obwinianych za poprzednie błędy.
Podał się do dymisji po odrzuceniu w
referendum
projektu
traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy
, przeprowadzonym w dniu 29 maja 2005. Po przyjęciu tej rezygnacji na stanowisku premiera zastąpił go
Dominique de Villepin
.
W tym samym roku Jean-Pierre Raffarin kolejny raz został wybrany w skład
Senatu
. W 2007 objął funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2008 ubiegał się o nominację swojej partii na stanowisko przewodniczącego Senatu, jednak przegrał z
Gérardem Larcherem
[2].
Skład rządów Jean-Pierre'a Raffarina
Jean-Pierre Raffarin i Nicolas Sarkozy w metrze, 2004
Pierwszy gabinet (od 7 maja 2002 do 17 czerwca 2002)
- Jean-Pierre Raffarin – premier
-
Dominique de Villepin
– minister spraw zagranicznych, kooperacji i frankofonii
-
Michèle Alliot-Marie
– minister obrony i weteranów
-
Nicolas Sarkozy
– minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
-
Francis Mer
– minister gospodarki, finansów i przemysłu
-
François Fillon
– minister pracy, stosunków społecznych i solidarności
-
Dominique Perben
– minister sprawiedliwości
- Luc Ferry – minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
- Jean-Jacques Aillagon – minister kultury i łączności
-
Hervé Gaymard
– minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich
-
Roselyne Bachelot
– minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
-
Jean-François Lamour
– minister sportu
- Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
-
Gilles de Robien
– minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
- Jean-François Mattei – minister zdrowia, rodziny i osób niepełnosprawnych
- Jean-Paul Delevoye – minister służb publicznych, reform i planowania regionalnego
- wiceministrowie ("młodsi ministrowie", ministres délégués) – Alain Lambert,
Patrick Devedjian
,
Renaud Donnedieu de Vabres
,
Xavier Darcos
,
François Loos
,
Jean-Louis Borloo
Drugi gabinet (od 17 czerwca 2002 do 31 marca 2004)
Skład ministrów pozostawał tożsamy z pierwszym gabinetem. Zmiany dotyczyły wyłącznie niższych stanowisk, odwołany został młodszy minister Renaud Donnedieu de Vabres. Nowymi ministres délégués zostali
Nicole Fontaine
, Noëlle Lenoir, Pierre-André Wiltzer, Claudie Haigneré,
Christian Jacob
i
Nicole Ameline
.
Trzeci gabinet (od 31 marca 2004 do 29 listopada 2005)
- Jean-Pierre Raffarin – premier
-
Michel Barnier
– minister spraw zagranicznych
-
Michèle Alliot-Marie
– minister obrony
-
Dominique de Villepin
– minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
-
Nicolas Sarkozy
– minister gospodarki, finansów i przemysłu, 29 listopada 2004 stanowisko to objął
Hervé Gaymard
, a 25 lutego 2005
Thierry Breton
-
Jean-Louis Borloo
– minister pracy, zatrudnienia i społecznej jedności
-
Dominique Perben
– minister sprawiedliwości
-
François Fillon
– minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
-
Renaud Donnedieu de Vabres
– minister kultury i łączności
-
Hervé Gaymard
– minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich, 29 listopada 2004 stanowisko to objął
Dominique Bussereau
-
Serge Lepeltier
– minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
-
Jean-François Lamour
– minister młodzieży, sportu i wspólnot
- Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
-
Gilles de Robien
– minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
-
Philippe Douste-Blazy
– minister zdrowia i ochrony socjalnej
-
Marie-Josée Roig
– minister ds. rodziny i dzieci
-
Renaud Dutreil
– minister ds. służb publicznych i reform
-
Nicole Ameline
– minister ds. parytetów i równouprawnienia
- wiceministrowie ("młodsi ministrowie", ministres délégués) –
Henri Cuq
,
Patrick Devedjian
,
Christian Jacob
,
François Loos
, François d'Aubert,
Jean-François Copé
,
Gérard Larcher
, Nelly Olin, Hamlaoui Mékachéra, Claudie Haigneré,
Xavier Darcos
,
Hubert Falco
,
Léon Bertrand
Przypisy
Źródła
Linki zewnętrzne