Martine Aubry (ur.
8 sierpnia
1950
w
Paryżu
) –
francuska
polityk, od 2008 pierwsza sekretarz
Partii Socjalistycznej
, mer
Lille
, była minister pracy i spraw socjalnych.
Życiorys
Urodziła się w Paryżu jako 'Martine Delors. Jej ojciec,
Jacques Delors
, był francuskim ministrem finansów w czasie prezydentury
François Mitterranda
oraz przewodniczącym
Komisji Europejskiej
. Martine Aubry w 1972 została absolwentką
Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu
(Sciences Po.). Od 1973 do 1975 studiowała w
École nationale d'administration
. Pracowała później w administracji rządowej.
W 1974 wstąpiła do Partii Socjalistycznej. 15 maja 1991 została mianowana ministrem pracy w rządzie
premier
Édith Cresson
. Zajmowała to stanowisko także w gabinecie
Pierre'a Bérégovoya
do 29 marca 1993, kiedy to kolejne wybory parlamentarne wygrała koalicja
gaullistów
i
centrystów
.
W 1995 objęła stanowisko zastępcy mera
Lille
. W 1997 została posłanką do
Zgromadzenia Narodowego
XI kadencji[1]. Zrezygnowała jednak wkrótce z mandatu, obejmując urząd ministra spraw socjalnych w rządzie
Lionela Jospina
. Jej główną reformą było wprowadzenie 35-godzinnego tygodnia pracy, prawa nazwanego od jej nazwiska Loi Aubry ("Prawo Aubry"). Reforma redukowała tygodniowy czas pracy z 39 do 35 godzin[2]. Zrezygnowała z pracy w rządzie w związku z wyborem w 2001 na stanowisko
mera
miasta
Lille
. W 2008 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję.
W 2008 Martine Aubry wzięła udział w wyborach na funkcję I sekretarza
Partii Socjalistycznej
. W pierwszej turze głosowania (20 listopada) zajęła drugie miejsce z wynikiem 34,5% głosów, za
Ségolène Royal
(popartą przez 42,9% delegatów). W drugiej turze wyborów z 22 listopada pokonała swoją konkurentkę, zdobywając 50,02% głosów (różnica 42 głosów). Wyniki te zostały zakwestionowane przez Ségolène Royal, która zażądała powtórnego przeliczenia głosów[3]. 25 listopada 2008, po powtórnym przeliczeniu głosów, Martine Aubry została oficjalnie ogłoszona nowym przewodniczącym Partii Socjalistycznej. Jednocześnie okazało się, iż pokonała Ségolène Royal różnicą 102 głosów na około 135 tys. głosujących[4].
Przypisy
Źródła
Linki zewnętrzne