Dominique Marie François René Galouzeau de Villepin (ur.
14 listopada
1953
w
Rabacie
) –
francuski
polityk
, pisarz, były
minister spraw zagranicznych
i spraw wewnętrznych, były
premier Francji
.
Życiorys
Absolwent m.in.
Instytutu Nauk Politycznych
i
École nationale d'administration
, a także Uniwersytetów Paryż II i Paryż X.
Od 1980 pracował w dyplomacji, m.in. w
ambasadzie
w
Waszyngtonie
(jako pierwszy sekretarz i następnie drugi radca) i w
New Delhi
. Od 1992 do 1993 zajmował stanowisko doradcy ministra spraw zagranicznych,
Alaina Juppé
, ds.
Afryki
. W 2008 w związku z tą funkcją został wymieniony przez władze
Rwandy
w raporcie, oskarżającym 33 wysokich przedstawicieli wojskowych i cywilnych Francji o odegranie roli w
ludobójstwie
z 1994[1].
Wstąpił do
gaullistowskiego
Zgromadzenia na rzecz Republiki
. Od lat 80. był też doradcą
Jacques'a Chiraca
. W 1995 został szefem jego prezydenckiej kampanii wyborczej, a po jego zwycięstwie objął stanowisko sekretarza generalnego kancelarii prezydenta. Zajmował je do 2002. W tym samym roku, po reelekcji urzędującego prezydenta, przystąpił do nowo powołanej
Unii na rzecz Większości Prezydenckiej
(przekształconej wkrótce w
Unię na rzecz Ruchu Ludowego
).
W maju tego samego roku powołano go na urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie
Jean-Pierre'a Raffarina
. W marcu 2004 objął resort spraw wewnętrznych.
31 maja 2005 po dymisji Jean-Pierre'a Raffarina został powołany na stanowisko nowego premiera Francji. Jako jeden z nielicznych szefów rządu nigdy przed objęciem tego urzędu nie pełnił żadnej funkcji wybieralnej w administracji terytorialnej lub parlamentarnej. Był nieoficjalnie wymieniany jako potencjalny kandydat
Unii na rzecz Ruchu Ludowego
w
wyborach prezydenckich w 2007
. Początkowo nie angażował się w kampanię
Nicolasa Sarkozy'ego
[2]. Formalnie udzielił mu poparcia 12 marca[3].
15 maja 2007 złożył dymisję z zajmowanego urzędu, która została przyjęta przez ustępującego prezydenta. Dwa dni później zastąpił go
François Fillon
. Dominique de Villepin pozostał w polityce, stał się głównym partyjnym krytykiem urzędującego prezydenta.
W 2008 został przewodniczącym rady doradczej powołanej przez bułgarskiego premiera
Sergeja Staniszewa
[4]. W 2009 grupa ta wydała raport, w którym stwierdzono, iż decyzja o przyjęciu
Bułgarii
do
Unii Europejskiej
była przedwczesna i podyktowana względami politycznymi. W 2010 były premier powołał własny ruch polityczny pod nazwą
Solidarna Republika
[5].
Życie prywatne
Pochodzi z rodziny z tradycjami politycznymi. Jego ojciec przez 18 lat sprawował mandat
senatora
[6].
Żonaty z Marie-Laure Le Guay, mają trójkę dzieci: Marie, Arthura i Victorię. Dominique de Villepin publikuje wiersze, napisał m.in. książkę na temat
poezji
i kilka historycznych oraz politycznych esejów. W 2001 otrzymał nagrodę za książkę o ostatnich 100 dniach panowania
Napoleona
, zatytułowaną Les Cent-Jours ou l'esprit de sacrifice.
Skład rządu Dominique'a de Villepin
- Dominique de Villepin – premier
-
Nicolas Sarkozy
– minister stanu, minister spraw wewnętrznych, 26 marca 2007 stanowisko to objął François Baroin
-
Michèle Alliot-Marie
– minister obrony
-
Philippe Douste-Blazy
– minister spraw zagranicznych
-
Jean-Louis Borloo
– minister zatrudnienia, jedności społecznej i mieszkalnictwa
-
Thierry Breton
– minister gospodarki, finansów i przemysłu
-
Gilles de Robien
– minister edukacji narodowej
-
Pascal Clément
– Strażnik Pieczęci, minister sprawiedliwości
-
Dominique Perben
– minister transportu, zaopatrzenia, turystyki i gospodarki morskiej
-
Xavier Bertrand
– minister zdrowia i solidarności, 26 marca 2007 stanowisko to objął Philippe Bas
-
Dominique Bussereau
– minister rolnictwa i rybołówstwa
-
Christian Jacob
– minister służb publicznych
-
Renaud Donnedieu de Vabres
– minister kultury i łączności
- Nelly Olin – minister środowiska i zrównoważonego rozwoju
-
François Baroin
– minister terytoriów zamorskich, 26 marca 2007 stanowisko to objął
Hervé Mariton
-
Renaud Dutreil
– minister handlu
-
Jean-François Lamour
– minister młodzieży i sportu
- wiceministrowie ("młodsi ministrowie", ministres délégués) –
Henri Cuq
, Azouz Begag (do 5 kwietnia 2007),
Jean-François Copé
,
Gérard Larcher
,
Catherine Vautrin
, Brigitte Girardin,
Brice Hortefeux
, Catherine Colonna, François Goulard,
Léon Bertrand
, Philippe Bas (do 26 marca 2007),
François Loos
,
Christine Lagarde
, Hamlaoui Mékachéra,
Christian Estrosi
Przypisy
Źródła