Łęg właściwy – rodzaj
łąki
zajmującej
siedliska
wilgotne. Występuje zwykle w w dolinach rzecznych na wyższych, rzadziej zalewanych
terasach
.
Gleba
to różnego typu
mady
, z dużą ilością
próchnicy
oraz części
pylastych
i
ilastych
, nietorfiejące.
Odczyn gleby
lekko kwaśny do obojętnego (pH=5,5÷7).
Woda gruntowa
30-120 cm pod powierzchnią. Odpływ swobodny. Żyzność dobra. Użytkowane jako tzw. łąki wyczyńcowe.
W odróżnieniu od innych
łąk łęgowych
typowy łęg właściwy rzadko porasta roślinność
szuwarowa
z klasy Phragmitetea, choć występuje w wariantach bardziej wilgotnych. W miejscach mniej wilgotnych występują zbiorowiska z klasy Molinio-Arrhenatheretea. Dominantami są
trawy
–
wyczyniec łąkowy
(Alopecurus pratensis),
mozga trzcinowata
(Phalaris arundinacea),
wiechlina błotna
(Poa palustris) lub
turzyce
–
turzyca zaostrzona
(Carex gracilis). Towarzyszą im takie gatunki jak:
mietlica biaława
(Agrostis alba),
wiechlina zwyczajna
(Poa trivialis),
wiechlina łąkowa
(Poa pratensis),
kostrzewa łąkowa
(Festuca pratensis),
śmiałek darniowy
(Deschampsia caespitosa),
przytulia błotna
(Galium palustre),
jaskier rozłogowy
(Ranunculus repens),
jaskier ostry
(Ranunculus acer),
szczaw zwyczajny
(Rumex acetosa),
tojeść rozesłana
(Lysimachia nummularia),
knieć błotna
(Caltha palustris),
firletka poszarpana
(Lychnis flos-cuculi),
krwawnik pospolity
(Achillea millefolium).
Bibliografia
Podział zbiorowisk roślinnych Polski. W: Józef Prończuk i in.: Świat roślin. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1979, s. 460. .