W tekście „Zemsty” obserwujemy tylko didaskalia
i wypowiedzi bohaterów. Dodatkowo te pierwsze zna tylko czytelnik utworu – widz odbiera wyłącznie dialogi i monologi postaci. Nie ma
w utworze żadnego elementu, który wskazywałby na obecność osoby mówiącej (podmiotu lirycznego czy narratora). To kolejna, istotna cecha dramatu, za którą podążają, niczym związane nitką, następne:
obiektywizacjaświata przedstawionego – nie zależy on od narratora czy podmiotu lirycznego,
bo przecież go nie ma. Nie ma osoby mówiącej, która charakteryzowałaby postaci, a więc ich obraz wyłania się z działań przez nie podejmowanych, z przebiegu akcji. Tej z kolei, ze względu na brak refleksji i komentarzy odautorskich, przypisuje się w dramacie centralną rolę.