Legenda Kazimierza Wielkiego
Kazimierz Wielki jest ważną postacią w tradycji polskiej i wielka w tym zasługa jednego z jego najbliższych współpracowników – Janka z Czarnkowa. Po śmierci
króla napisał
kronikę, w której dużo miejsca poświęca
Kazimierzowi, jednak nie jest ona obiektywna, gdyż nad wyraz go wychwalał. Krążą opinie, że w latach panowania króla
panował pokój, co nie jest prawdą, gdyż przez większą część rządów toczył on
walki poza granicami państwa, więc
Wielkopolska i
Małopolska nie odczuwały bezpośrednio ich skutków. Panuje też przekonanie, że był on królem
chłopów, co prawda zwalczał nadużycia urzędów wobec tej
grupy społecznej, lecz ich wolność była ograniczona
statutami wiślicko-piotrkowskimi.
Król był stanowczy i bezwzględny wobec swoich przeciwników. Stosował surowe kary wobec przestępców itp.
Zamorzył głodem Macieja Borkowickiego, jednego z przywódców
opozycji oraz
utopił księdza Baryczka, który publicznie krytykował rozwiązłość króla.