Doktryna socjaldemokracji została przekształcona i nabrała cech programu politycznego na I Kongresie Międzynarodówki Socjalistycznej, który odbył się w roku 1951 we Frankfurcie nad Menem. W uchwalonej wówczas deklaracji stwierdzono, że doktryna ta składa się z dwóch części: socjalizmu, rozumianego jako walka o poprawę bytu pracujących oraz demokracji, propagującej równość obywateli i rządy większości. Przyjęto także zasadę, iż socjalizm nie jest tylko ruchem robotniczym, lecz ma charakter ponadklasowy, zwraca się do wszystkich ludzi o dużej wrażliwości społecznej.
Jeszcze dalej w odchodzeniu od marksistowskich korzeni poszli socjaldemokraci niemieccy na zjeździe SPD w Bad Godesberg w roku 1959. Uchwalili mianowicie, że tworzą partię wolności ducha, stanowiącą wspólnotę ludzi o różnych ideologiach i wyznaniach, których łączy uznawanie wspólnych wartości: wolności, sprawiedliwości i solidarności.
Zniknął postulat równości ekonomicznej jako zbyt dogmatyczny i nierealistyczny. Za korzenie socjaldemokracji uznano treści humanizmu, filozofii klasycznej i etyki chrześcijańskiej.