Bór sosnowy suchy na glebach bielicowych. Staszów, Polska
Gleby bielicowe – ubogie
gleby
z klasy
gleb bielicoziemnych
, wytworzone na piaskach, zawierające w profilu poziomy diagnostyczne albic i spodic, o budowie profilu Ol-Of-Oh-AEes-Bh-Bfe-C.
Charakteryzują się bardzo kwaśnym
odczynem
oraz małą zawartością
próchnicy
. Posiadają bardzo mało wilgoci. Występują na obszarach
Europy Środkowej
i
Północnej
, na
Nizinie Wschodnioeuropejskiej
, na obszarach
Kanady
i w północnej części
USA
.
W
Polsce
gleby bielicowe zajmują ok. 25% powierzchni całego kraju, głównie we wschodniej części
Pojezierza Pomorskiego
i północnej części
Niziny Mazowieckiej
. Ze względu na ubóstwo składników mineralnych oraz próchnicy są w większości porośnięte
borami sosnowymi
.
Gleby bielicowe rozwinęły się na piaskach
pradolin
,
sandrów
i
wydm śródlądowych
w procesie
bielicowania
. Charakterystyczną cechą gleb bielicowych jest białawy górny
poziom gleby
ubogi w
próchnicę
, zwany
poziomem wymywania
. Powstał on na skutek wypłukiwania i rozpuszczania substancji glebowych przez
kwasy humusowe
, powstałe w próchnicy (głównie -
kwasy fulwowe
). Niżej znajduje się ciemniejszy poziom wmywania, w którym są osadzone składniki wymyte z poziomu wyższego: związki
żelaza
oraz próchnica.
Podtypem gleb bielicowych są bielice właściwe, charakteryzujące się brakiem poziomu A - poziom organiczny przechodzi od razu w
poziom eluwialny
, mogący osiągać
miąższość
kilkudziesięciu centymetrów. Gleby bielicowe i bielice w typologii leśnej są siedliskami
boru suchego
i
świeżego
.