Erozja eoliczna (wiatrowa) - jest jedną z zewnętrznych sił rzeźbotwórczych. Podstawowe procesy erozji eolicznej to niszczenie, transportowanie i budowanie (
akumulacja
).
Na działalność niszczącą erozji eolicznej składają się
deflacja
, czyli wywiewanie zwietrzałego materiału skalnego (w wyniku tego procesu powstają m.in. rynny deflacyjne, wanny deflacyjne,
misy deflacyjne
, wydmuszyska,
ostańce deflacyjne
,
bruki deflacyjne
), oraz
korazja
, czyli szlifowanie, ścieranie i żłobienie powierzchni skalnych przez piasek niesiony wiatrem (w wyniku tego procesu powstają m.in. wygłady eoliczne, bruzdy korazyjne,
jardangi
, graniaki wiatrowe,
grzyby skalne
, okapy skalne).
Działalność akumulacyjna erozji eolicznej objawia się w mikroformach (m.in. zmarszczki eoliczne, języki piaszczyste), mezoformach (
wydmy piaszczyste
) oraz makroformach (długie i szerokie wały piaszczyste – draa).
Procesem erozji eolicznej mającym główny wpływ na działalność niszczącą i akumulacyjną jest działalność transportowa wiatru. Drobne cząstki skalne (piasek) mogą być przez wiatr poruszane, przesuwane, toczone, podrzucane i unoszone. W wyniku tego poruszania zaokrągleniu ulegają ziarna piasku, wywiewany wiatrem piasek może szlifować i ścierać powierzchnie skalne, by w końcu zostać zakumulowanym.
Bibliografia
