Skoczek narciarski – sportowiec uprawiający dyscyplinę skoków narciarskich .

Zawodnicy wyposażeni są w następujący sprzęt:

• narty – zdecydowanie dłuższe i szersze od biegówek. Nie mogą jednak być dłuższe niż 146% wzrostu zawodnika, a ich szerokość nie może przekraczać 105 mm pod wiązaniami i 115 mm przy końcach (dokonując pomiarów 30 cm od końców)
• wiązania – podczas upadku powinny odpiąć buty od nart, co zmniejsza ryzyko kontuzji. Zawodnik, dzięki ruchomej tylnej części, może zmieniać kąt nachylenia ciała względem nart, co umożliwia znalezienie optymalnej pozycji w locie. Montowanie wiązań jest określone przepisami, m.in. od początku narty do początku buta obowiązuje odległość 57% długości całej narty
• buty – pozwalają utrzymać stopę we właściwym położeniu, a jednocześnie nie ograniczają ruchów. Wykonane ze skóry
• kombinezon – może mieć maksymalnie grubość 5 mm. Rozmiary kombinezonów są także ograniczone przepisami i nie mogą przekraczać o 10% wymiarów zawodnika. Aby to sprecyzować FIS ustalił miejsca kontroli obwodów (m.in. obwód ramienia, uda, klatki piersiowej, obwód w pasie)
• kask
• gogle
• rękawice.

Występ na skoczni trwa ok. 25 sekund. Po zapaleniu się zielonego światła zawodnik opuszcza belkę i zjeżdża około stu metrów po rozbiegu. Osiągając prędkość 88-93 km/h, lub ok. 100 km/h na skoczniach mamucich, wybija się na progu. Musi trafić w odpowiednie miejsce z dokładnością do 20 cm, a decyzję podejmuje w niecałe pół sekundy. Skoczek wybija się i choć nam wydaje się, że leci bardzo wysoko, w najwyższym punkcie jest na wysokości najwyżej 3-4 metrów (czyli jednego piętra). Opuszczając próg, skoczek rozchyla dzioby nart, dzięki czemu zwiększa powierzchnię nośną.

Faza lotu (obok siły wybicia z progu) odróżnia najlepszych skoczków od słabszych. Słynny Fin Matti Nykänen wychodził z progu bardzo płasko. Wszystkim się wydawało, że zaraz wyląduje, a on w drugiej fazie lotu bardzo przeciągał skok. Długie utrzymywanie pozycji aerodynamicznej wymaga dużej odwagi, wręcz brawury. Ale zbyt późne "złożenie się" do lądowania może zakończyć się upadkiem.

Rekordy i rekordziści krajów

kraj	rekordzista	rekord	miejsce
Norwegia	Bjørn Einar Romøren	239,0 m	Planica (2005)
Szwajcaria	Simon Ammann	236,5 m	Planica (2010)
Czechy	Antonín Hájek	236,0 m	Planica (2010)
Finlandia	Matti Hautamäki	235,5 m	Planica (2005)
Austria	Gregor Schlierenzauer	233,5 m	Planica (2008)
Słowenia	Robert Kranjec	229,0 m	Planica (2007)
Rosja	Dmitrij Wasiljew	228,0 m	Planica (2005)
Niemcy	Michael Neumayer	227,5 m	Planica (2005)
Polska	Adam Małysz	225,0 m	Planica (2003)
Japonia	Noriaki Kasai	224,0 m	Planica (2010)
Stany Zjednoczone	Alan Alborn	221,5 m	Planica (2002)
Francja	Emmanuel Chedal	215,5 m	Planica (2009)
Włochy	Roberto Cecon	207,5 m	Planica (2003)
Szwecja	Isak Grimholm	207,5 m	Planica (2007)
Korea Południowa	Choi Heung-chul	207,5 m	Planica (2008)
Białoruś	Piotr Czaadajew	197,5 m	Bad Mitterndorf (2006)
Kazachstan	Radik Żaparow	196,5 m	Planica (2007)
Słowacja	Martin Mesík	195,5 m	Bad Mitterndorf (2006)
Estonia	Jens Salumäe	195,5 m	Planica (2004)
Kanada   Kanada	Stefan Read	191,5 m	Planica (2007)
Ukraina	Witalij Szumbareć	189,5 m	Planica (2009)
Bułgaria	Petyr Fyrtunow	175,0 m	Planica (2009)
Holandia	Christoph Kreuzer	162,0 m	Planica (2002)
Hiszpania	Bernat Sola	141,0 m	Bad Mitterndorf (1986)
Węgry	Gabor Geller	139,0 m	b.d. ( lata 80. XX wieku )
Turcja	Barış Demirci	123,0 m	b.d. (2006)
Kirgistan	Dmitrij Szwykow	122,0 m	Innsbruck (2002)
Chiny	Tian Zhandong	121,5 m	Bischofshofen (2004)
Rumunia	Florin Spulber	118,0 m	Borsa (1999)
Wielka Brytania	Michael Edwards	117,0 m	b.d. ( lata 80. XX wieku )
Gruzja	Kachaber Cakadze	105,0 m	Zakopane (2001)
Chorwacja	Josip Šporer	102,0 m	Planica ( lata 40. XX wieku )
Dania	Andreas Bjelke Nygaard	100,5 m	Oslo (2001)
Islandia	Skarphéðinn Guðmundsson	64,0 m	Squaw Valley ( 1960 )
Australia	Hal Nerdal	53,0 m	Squaw Valley ( 1960 )
Łotwa	Kristaps Laganovski	52,0 m	Otepää (2008)
Irlandia	Richard Brown	35,0 m	Göteborg (2002)

Rekordy i rekordziści kontynentów