Pieniądz fiducjarny – (
łac.fides - wiara)
waluta
nie mająca oparcia w dobrach materialnych (jak np.
kruszce
), której wartość ma źródło z reguły w dekretowanym prawnie
monopolu
w wykorzystaniu go na danym obszarze jako legalny środek płatniczy oraz na popycie generowanym przez instytucje
państwowe
, głównie przez pobór
podatków
. Tradycyjnie przyjęło się, że pojęcie pieniądza fiducjarnego jest równoważne z pieniądzem papierowym (
banknot
), w przeciwieństwie np. do monet z drogocennych kruszców. Utożsamienie takie nie jest jednak całkowicie poprawne, ponieważ pieniądz fiducjarny jest również powszechnie rozprowadzany jako
bilon
bity z metali nieszlachetnych, zaś pieniądz mający oparcie w kruszcu był i jest często reprezentowany przez papierowe banknoty (certyfikaty uprawniające do poboru kruszca ze skarbca banku).
We współczesnych systemach gospodarczych pieniądz fiducjarny jest emitowany przez
banki centralne
w ramach prowadzonej przez nie
polityki monetarnej
. Głównym instrumentem regulującym ilość pieniądza w obiegu jest
stopa procentowa
kredytów udzielanych przez banki centralne, ustalana co pewien czas. Celem takich zmian jest z reguły zapisane w statutach owych banków utrzymanie koniunktury i stabilności gospodarki.
Euro jest oficjalną walutą w krajach, które nie należą do Unii Europejskiej. Ten środek płatniczy obowiązuje w: Kosowie, Czarnogórze, Andorze, Monako, Watykanie i San Marino.