- Salut, est-ce que tu parles français? (Cześć, czy ty mówisz po francusku?)
- Oui, bien sur. (Tak, oczywiście.)
- Moi c'est Jocelyne, et toi? Comment t'appelles-tu? (Ja jestem Jocelyne, a ty? Jak się nazywasz?)
- Je m’appelle Yoko. (Nazywam się Yoko.)
- Quelle est ta nationalité? (Jaka jest twoja narodowość?)
- Je suis japonaise. (Jestem Japonką.)
- Quel est ton nom de famille? (Jakie masz nazwisko?)
- Ozawa.
- Où habites-tu? (Gdzie mieszkasz?)
- J’habite en France, à Paris. (Mieszkam we Francji, w Paryżu.)
- Quel âge as-tu? (Ile masz lat?)
- J’ai 13 (treize) ans. (Mam 13 lat.)
- J'ai une tante à Paris. Elle habite dans la rue Mouffetard. (Mam ciocię w Paryżu. Ona mieszka na ulicy Mouffetard.)
- Ah, oui. (Ach tak.)
Scena rozmowy pomiędzy dwojgiem dzieci. Występują w niej zwroty bezpośrednie: tu (druga osoba l. poj.). W społeczeństwie francuskim w ten sposób mogą mówić do siebie dzieci, dobrze znający się dorośli, albo dorośli do dziecka które nie ukończyło jeszcze 15 lat.
- Salut, est-ce que tu parles français? (Cześć, czy ty mówisz po francusku?)
