Z początku istnienia państwa, nie obejmowało ono wszystkich ziem Mezopotamii, a miasto-państwo stanowiło jedynie samodzielną jednostkę, w skład której wchodziło miasto wraz z najbliższymi terenami. Zostało ono uznane za własność boga, którego reprezentował kapłan. Większość mieszkańców południowej Mezopotamii (Sumer – dzisiejszy południowy Irak) zajmowała się rolnictwem. Część terenów stanowiła własność świątyni, reszta początkowo była własnością wspólną, która następnie przekształciła się we własność państwowa.