Dougong w świątyni buddyjskiej w
Datong
, XI wiek
Dougong (
chin.
斗拱; dǒugǒng) – tradycyjny element architektury
chińskiej
,
japońskiej
i
koreańskiej
, stosowany powszechnie w konstrukcji obiektów publicznych i sakralnych. Jego stosowanie w budynkach o mniejszym znaczeniu i domach mieszkalnych było niedozwolone.
Dougong jest zespołem podpór, najczęściej
drewnianych
, które spoczywają na
kolumnach
, przenosząc na nie równomiernie obciążenie
konstrukcji dachowej
budynku. Pełni rolę elementu amortyzującego między belką a podporą, stanowiąc odpowiednik zachodniego
kapitelu
. Dougong pełnił także funkcje dekoracyjne – im większy i ważniejszy budynek, tym dougong był bardziej skomplikowany i ozdobny.
Ozdobny dougong w świątyni Sagami, Japonia
Umożliwia on tworzenie skrajnego wysunięcia dachu poza podpory ścian, charakterystycznego dla dalekowschodniej architektury.
Jego pojawienie się w
Chinach
datuje się na
Okres Wiosen i Jesieni
(770-480 p.n.e.). Pierwotnie miał funkcje czysto użytkowe, jednak w późniejszych wiekach najważniejsza stała się funkcja ozdobna.
Do końca rządów
dynastii Song
dougong miały monumentalną formę. Po tym okresie stały się bardziej smukłe, zwiększono też liczbę kolumn i samych dougong, co nadało budowlom lekkości.
Charakterystyczny wygląd dachu w architekturze Dalekiego Wschodu, dzięki zastosowaniu dougong
Bibliografia
- Edward Kajdański: Architektura Chin. Warszawa: Arkady, 1986. .
- Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. .