Mieczysław Żywczyński (ur. 13 stycznia 1901 w Warszawie, zm. 21 lutego 1978 w Lublinie) – kapłan katolicki , historyk.

Ukończył seminarium duchowe w Płocku . Święcenia kapłańskie otrzymał w 1926 roku. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim (pracę magisterską pisał pod kierunkiem prof. Marcelego Handelsmana ). W 1935 uzyskał stopień doktora. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony z Płocka. Od 1942 uczestniczył w wyższym tajnym nauczaniu. Od 1945 r. wykładowca Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego . Po 1945 roku objął na nim Katedrę Historii Kościoła. Tam się habilitował i w 1954 r. otrzymał tytuł profesora. Był współorganizatorem Instytutu Historii Kościoła KUL. W badaniach naukowych początkowo skupił się na stosunku Kościoła katolickiego do ruchów społecznych w Europie, później głównym kierunkiem jego zainteresowań stały się dzieje powszechne. Jego synteza historii XIX w. do 1871 r., opublikowana w 1964 r., doczekała się łącznie trzynastu wydań (w tym dwóch z dodrukami) i do dziś stanowi jeden z podstawowych podręczników akademickich. Związany z ruchem tzw. " księży patriotów " i środowiskiem PAX (działalność w Komitecie Intelektualistów i Działaczy Katolickich ). Pod jego kierunkiem prace pisali Czesław Bartnik i Zygmunt Zieliński .

Publikacje

• Watykan a sprawa polska w latach 1830-1837 (1935)
• Papiestwo i papieże średniowiecza (1938)
• Kościół i rewolucja francuska (1951)
• Metternich w świetle nowszej historiografii (1961)
• Włochy nowożytne 1796-1870 (1971)
• Szkice z dziejów radykalizmu chrześcijańskiego (1976)
• Kościół i społeczeństwo pierwszych wieków (1985)
• Historia powszechna 1789-1870, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2006, (ost. wyd., pierwsze: 1964)

Linki zewnętrzne

• Mieczysław Żywczyński – bibliografia osobowa w LitDok Bibliografia Historii Europy Środkowowschodniej, Herder-Institut (Marburg)