Polska w okresie światowego kryzysu
Rząd polski wierzył, że
gospodarka sama podniesie się z
kryzysu, lecz gdy to nie nastąpiło,
władza, wzorując się na innych
państwach, zaczęła interweniować. W 1933 r.
utworzono Fundusz Pracy, który był odpowiedzialny za gromadzenie środków pozyskiwanych z
podatku (2%) nałożonego na wszystkie dochody z pracy najemnej i uposażenia służbowe, które przeznaczano na
zasiłki dla bezrobotnych i finansowanie robót publicznych. Pozwoliło to na zatrudnienie bezrobotnych przy
elektryfikacji (rozprzestrzenianie sieci elektroenergetycznej)
kraju, budowie dróg,
wodociągów i
kolei, co szczególnie korzystnie wpłynęło na uboższe regiony
państwa. Pobudziło to obieg pieniędzy na rynku, które spowodowały większe zapotrzebowanie na artykuły
przemysłowe, co wywołało
zwiększenie produkcji. Wychodzenie
Polski z kryzysu trwało nieco dłużej niż innych, bardziej rozwiniętych
krajów (jak np.
Stany Zjednoczone), ponieważ nie była ona w stanie przeznaczyć dużych środków na wspieranie
gospodarki.
Poprawa sytuacji państwa nastąpiła już w 1933 r., lecz za koniec kryzysu w Polsce uważa się rok 1935.