Ruchy lodu w lodowcu
Lodowce możemy podzielić ze względu na ich
morfologię (kształt) i ukierunkowanie. Duże i zwarte obszary obejmują pokrywy i czapy lodowe, przemieszczające się w wielu kierunkach. Są to na przykład
lądolody Antarktydy,
Grenlandii i lodowce
fieldowe w
Górach Skandynawskich, pokrywające płaskie wierzchowiny gór. Lodowce górskie i dolinne są ściśle ukierunkowane, przykładem są lodowce
Alp i
Himalajów. Charakterystyczne dla
Ameryki Północnej (
Alaska,
Góry Skaliste) i
Nowej Zelandii są lodowce
piedmontowe (przedgórskie). Ich jęzory spływają
dolinami i łącząc się tworzą na przed polu pokrywę lodową.
Lodowce, spływając z obszarów lądowych na obszary morskie, tworzą tak zwane lodowce
szelfowe, których lody unoszą się na powierzchni wody. Po oderwaniu się (cielenie się lodowca) tworzą pływające góry lodowe. Oderwanie się gór lodowych następuje na skutek mniejszej gęstości lodu w stosunku do ciepłej wody. Siła wyporu lodu prowadzi do rozpadu lodowca szelfowego. Na chłodnych wodach w wyniku zamarzania tworzy się lód morski, zwany
pakiem lodowym.