Uzębienie różnych grup ssaków wykazuje charakterystyczne specjalizacje (swoiste dla poszczególnych rzędów). Może brakować kłów (między innymi u kopytnych i gryzoni między siekaczami a przedtrzonowcami występuje przerwa – diastema), zęby policzkowe mogą mieć różną rzeźbę powierzchni, na przykład u drapieżców występują potężne stożkowate łamacze, służące do miażdżenia kości, a u słonikorona zębatrzonowego przypomina podeszwę z poprzecznymi grzebieniami, działającymi jak tarka. Zęby narażone na ścieranie mogą natomiast stale przyrastać od spodu (jak siekacze gryzoni). Ponieważ żucie prowadzi do rozdrobnienia pokarmu na małe kęsy, ssaki mają mięsiste policzki i wargi zapobiegające wypadaniu pokarmu z pyska.