Stwierdzał, że pojęcie normy ma rację w takim systemie filozofii moralnej, który wychodzi od egzystencjalnej koncepcji dobra, nie ma jej w systemie wartości.
Naczelną normą prawa naturalnego, obejmującą wszystkich ludzi, jest nakaz: „czyń dobro” („bądź dobry”, „nie czyń zła”).
Osoba ludzka, samodzielny podmiot decyzji moralnych, podejmuje swe decyzje w kontekście osób drugich i tworzy porządek społeczny. Odniesienie do drugiego stanowi konstytutywny element tożsamości osoby i jej spełnienia.
Podstawowym nakazem moralnym jest norma personalistyczna:
„[...] osoba jest takim dobrem, że właściwe i pełnowartościowe odniesienie do niej stanowi tylko miłość”. Miłość, czyli afirmacja wartości innej osoby wyrażona czynem, który „istotowo jest darem”, jest najwyższym i najważniejszym aktem osoby ludzkiej, w której osoba wyraża się i równocześnie spełnia sens swego życia, realizuje swoje człowiecze powołanie, które jest wezwaniem do doskonałości przez miłość.
Ze względu na przechodni i nieprzechodni charakter czynu miłości (afirmacja) drugiego jest jednocześnie samodoskonaleniem się osoby. Stanowi także najdoskonalszy wyraz ludzkiej wolności – samostanowienia.
