Małopolska i część
Ukrainy do rzeki
Zbrucz, czyli południowe tereny
Rzeczypospolitej, od czasów I rozbioru (1772 r.) pozostały
pod władzą Habsburgów austriackich. W skład
zaboru austriackiego, prócz
Galicji (Małopolska i część Ukrainy), wchodził także
Śląsk Cieszyński. W połowie
XIX w., spośród wszystkich zaborów, najsłabiej rozwinięta
gospodarczo była Galicja. W 1848 r.
przeprowadzono tam uwłaszczenie, w wyniku którego wszyscy chłopi użytkujący ziemię otrzymali grunty, nie rozwiązało problemu związanego z brakiem ziemi.
Gospodarstwa były małe, a dzielenie ich przez chłopów pomiędzy potomków spowodowało, że na początku
XX w. niektórzy z nich mieli nie więcej niż 5 ha ziemi (czasem nawet 1-2 ha). Tak niewielkie grunty z trudem utrzymywały rodzinę, co powodowało nędzę, którą pogłębiały
podatki.
Z braku pieniędzy nie modernizowano gospodarstw.