Bojowe środki zapalające – środki stosowane na polu walki oraz na zapleczu przeciwnika, służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.

Historia bojowych środków zapalających:

1. „ Ogień grecki ” – pociski miotane z katapult w średniowieczu .
2. „ Brandery ” – małe, bezzałogowe okręty do wywoływania pożarów – XV - XVII w.
3. „Kule ogniste” – rozpalone żelazne pociski – XVI w.
4. I wojna światowa – miotacze ognia i bomby zapalające .

Podział BSZ:

1. Ciała stałe niewymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
   • termit (mieszanina sproszkowanych metali oraz azotanu baru . Temp. spalania 3000 °C . Bomby lotnicze , pociski artyleryjskie , ręczne granaty zapalające ).
2. Ciała stałe wymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
   • elektron (stop metali, temp. spalania ok. 800 °C. Korpus bomb termitowych),
   • fosfor biały (temp. spalania ok. 1200 °C).
3. Ciała ciekłe i pół ciekłe:
   • napalm (produkty pochodzenia naftowego oraz sole kwasów organicznych; temp. spalania 800-1000 °C; bardzo dobra przylepność; czasami wydziela toksyczny dym podrażniający oczy i układ oddechowy; miotacze ognia, bomby lotnicze, pociski artyleryjskie),
   • pirożel (podobny skład i właściwości co napalm – temp. spalania ok. 1600 °C).