Wodne skorupiaki mają skrzela w postaci rozgałęzionych cienkościennych i silnie ukrwionych wyrostków. Osadzone są one najczęściej u nasady odnóży. Czasami całe odnóża mogą funkcjonować jako skrzela. W warunkach lądowych (brak wody i znaczna siła ciążenia) cienkie wyrostki skrzeli zlepiają się ze sobą, przez co znacznie zmniejsza się ich łączna powierzchnia i zwierzę skrzelodyszne się dusi (mimo że tlenu w powietrzu jest kilkakrotnie więcej niż w wodzie). Rozwiązanie problemu wymiany gazowej na lądzie polegało więc na wykształceniu powierzchni oddechowych ukrytych we wnętrzu ciała i mniej wrażliwych na grawitację: płuc oraz tchawek.
Pchła może cały rok czekać w bezruchu, by na odgłos kroków (ludzkich lub zwierzęcych) natychmiast wyrwać się z odrętwienia i wskoczyć na potencjalnego żywiciela.