Już z przytoczonych fragmentów utworu wynika, że rycerz średniowieczny oddałby życie w imię
religii, za swojego władcę, za honor rycerski, damę serca (w barwach której rycerz zresztą występował).
Musiał on być, w zasadzie, dobrze urodzony.
W zasadzie, bowiem przywilej ten można było także otrzymać, między innymi za sukcesy bojowe.
Rycerz miał promieniować urodą i wdziękiem. Zresztą średniowiecze ma obsesję wręcz na punkcie cnoty, piękności i urody.
Idealny rycerz powinien być również silny. Była to cecha niezbędna nie tylko podczas walki, ale także pomagająca w noszeniu ciężkiej, kosztownej zbroi. Musi być mistrzem, bądź niemalże mistrzem w
rzemiośle rycerskim – mieczem powinien posługiwać się perfekcyjnie.
W kodeksie takiego człowieka istniał jeszcze jeden istotny wymóg – musiał on być nieustannie zaprzątnięty swoją sławą i zabiegać
o pierwszeństwo.
