Detrytusożerca (dertytofag, detritofag, detrytusofag) –
organizm
lub
gatunek
odżywiający się
detrytusem
(tzn. mieszaniną częściowo rozłożonych szczątków roślinnych i zwierzęcych, ich odchodów oraz rozkładających tę materię bakterii i grzybów).
W
ekosystemie
detrytusożercy znajdują się w grupie
reducentów
(
destruentów
). W ekosystemach lądowych detrytus znajduje się na powierzchni gleby. Detrytusożercy reprezentują wiele różnych grup
zwierzęcych
, m.in.:
pierścienice
,
skorupiaki
, liczne rzędy
owadów
, mięczaki,
wije
. Za klasycznych detrytusożerców lądowych można uznać
dżdżownice
(Lumbricus spp.).
Częściej pojęcia detrytusożerca używa się w odniesieniu do zwierząt wodnych, w których środowisku życia detrytus zalega na dnie i częściowo unosi się w toni wodnej jako część cząsteczkowej materii organicznej. Typowymi przedstawicielami tej grupy troficznej w polskich wodach śródlądowych są np. należące do skąposzczetów rureczniki (Tubificidae) i
larwy
muchówek z rodziny ochotkowatych (
Chironomidae
). Detrytusożercami jest wiele różnych grup
bezkręgowców
, w szczególności liczne są owady. Owady samodzielnie nie są w stanie strawić
celulozy
zawartej w detrytusie, wykorzystują albo
symbiotyczne
pierwotniaki
i
bakterie
, albo zjadają bakterie i
grzyby
rozwijające się na martwych szczątkach organicznych.
Detrytusożercy pełnią ważną rolę w ekosystemach, przyspieszając rozkład materii organicznej i w związku z tym – obieg materii w ogóle. Są też istotnym pokarmem dla drapieżników.
W ekosystemach wodnych detrytusożercy występują wśród
filtratorów
,
zbieraczy
,
rozdrabniaczy
(patrz
funkcjonalne grupy troficzne
).