"Potop świata". Rycina ze schrobenhausenowskiego
warsztatu Carla Poellath
Potop – występująca w wielu dawno powstałych wierzeniach wielka
powódź
zesłana przez Boga lub bogów i obejmująca całą
Ziemię
. Najbardziej znana w
Europie
opowieść o potopie pochodzi z
Biblii
. Istnieje wiele podań o potopie znajdujących się w tradycji ludów ze wszystkich kontynentów[1][2]. Opowieści te niejednokrotnie różnią się od siebie istotnie w opisie
kataklizmu
, ale z drugiej strony miewają zaskakujące podobieństwa.
Potop w kulturze europejskiej
W
Europie
znane są następujące podania o potopie:
arkadyjskie
,
celtyckie
,
Cyganów
transylwańskich
,
germańskie
,
rosyjskie
,
rzymskie
,
samotrackie
i
walijskie
[3].
Grecja
Mity greckie
Deukalion i Pyrra zaludniający ponownie Ziemię
- Najbardziej bodajże znanym europejskim podaniem tego typu jest to pochodzące z
Grecji
, którego bohaterami są
Deukalion
i
Pyrra
. Wg tego podania król
Likaon
(Lykaon), aby sprawdzić wszechwiedzę bogów, nakarmił podróżującego po ziemi
Zeusa
ludzkim mięsem, a ten rozgniewany zesłał na ziemię potop. Uratowali się tylko Deukalion i Pyrra, którzy z porady
Prometeusza
zbudowali sobie specjalną skrzynię. Płynęli w niej przez 9 dni i przez 9 nocy, aż przybili do góry
Parnas
w
Fokidzie
. Wszyscy inni ludzie zginęli poza kilkoma, którzy schronili się w wysokich górach. Góry w
Tesalii
były podzielone i cały pozostały świat poza
Istmusem
i
Peloponezem
był przykryty wodą. Starsza wersja opowiedziana przez Hellanikusa określa miejsce lądowania "arki" Deukaliona jako górę Othrys w Tesalii. Inne podanie mówi o osadzeniu na szczycie, prawdopodobnie Phouka, w
Argolidzie
, o późniejszej nazwie
Nemea
. Gdy deszcze ustały, Deukalion złożył ofiarę Zeusowi. Po potopie
Deukalion
i
Pyrra
, przerażeni swą samotnością, udali się do wyroczni bogini
Temidy
, która nakazała rzucać im za siebie kości matki. Staruszkowie zaczęli rzucać kamieniami - kośćmi Ziemi-matki. Z kamieni rzuconych przez Deukaliona wyrastali mężczyźni, z kamieni zaś Pyrry kobiety. Inne stworzenia spłodziła po obfitym deszczu sama żyzna ziemia.
Apollodoros z Aten
podaje to jako etymologię dla greckiego laos (ludzie), które miało jakoby pochodzić od laas (kamień).
Megaryci
opowiadali, że Megaros, syn
Zeusa
, uciekł przed powodzią Deukaliona dopływając do szczytu góry Gerania, kierowany przez krzyk
żurawi
[4].
- Ogyges, Ogygus Nazwa "potop ogygiański" pochodzi stąd, że wystąpił on w czasie Ogygesa[5], mitycznego króla
Attyki
. Ogyges oznacza "pierwotny", "najwcześniejszy świt". Inni mówili, że był on założycielem i królem
Teb
. Władał nad
beockim
ludem Hektenów. Jego ojcem miał być Bojotos lub
Posejdon
, wg mitów attyckich był zięciem
Okeanosa
a ojcem Eleusis. Za jego czasów wylało jezioro
Kopais
[6]. Potop ogygiański pokrył cały świat i dokonał tak wielkiego zniszczenia, że w kraju nie było królów aż do panowania
Kekropsa
[7].
Platon
w III księdze Praw, szacował, że potop ten wystąpił 10000 lat przed jego czasami.
Także w
Timajosie
(22) i w
Kritiaszu
(111-112) opisuje "wielki potop wszystkich" w czasie dziesiątego millenium p.n.e. W tym ostatnim dziele dodatkowo pojawia się stwierdzenie, że "dużo wielkich potopów miało miejsce w ciągu dziewięciu tysięcy lat" odkąd
Ateny
i
Atlantyda
stały się znaczące[8]. Istnieje teoria, że
powódź
w basenie
morza Egejskiego
wystąpiła pod koniec
miocenu
. Powódź ta zbiega się w czasie z końcem ostatniego
zlodowacenia
, które szacuje się, że nastąpiło 10 000 lat temu. Poziom morza podniósł się wtedy o 130 metrów. Mapa z prawej strony pokazuje jak ten region mógł wyglądać około 12 000 lat temu, kiedy poziom morza mógł znajdować się o 100 metrów niżej niż dzisiaj.
- Inną grecką wzmianką o potopie jest podanie o
Dardanosie
.
Irlandia
Irlandzka
księga
Lebor Gabála Érenn
jest kompilującą podania, zmyślenia i fakty "pseudohistorią" Irlandii zawierającą m.in. informacje o potopie i opisującą kolonizację
Zielonej Wyspy
przez potomków Noego.
Skandynawia
Sagi[9] zawierają mit o potopie, który nastąpił w czasach, kiedy nie istniały jeszcze
karły
ani ludzie. Według tych mitów, synowie
Borra
(
Odyn
,
Wili
oraz
We
) postanowili zabić
Ymira
, swojego praojca, aby z jego krwi utworzyć morza i jeziora, jednak krew (lub też zimna woda[10]), która trysnęła gdy dokonali planowanego przez siebie czynu była nadspodziewanie obfita i spowodowała wielki potop, w którym zginęło całe "Pierwsze Pokolenie Olbrzymów". Wszystkie
olbrzymy
uciekały w góry lub do jaskiń starając się schronić przed niebezpieczeństwem. Jedynie
Bergelmir
("Mruczący jak Niedźwiedź" lub "Wołający w Górach") syn Trudgelmera (Þrúðgelmir) a wnuk Aurgelmira lub Ymira ocalał wraz z żoną i dziećmi chroniąc się w statku - "ludrze" wykonanym z szuflady do przechowywania mąki. Inna wersja mówi o tym, że wczołgali się do dziury wydrążonego pnia drzewa[10]. Fale miotały nimi przez wiele dni, aż w końcu dotarli do samotnej skały na rubieżach świata. Z ciała Ymira powstał świat, w którym obecnie żyjemy, a z jego krwi powstały oceany[10]. Rodzina
Bergelmira
dała początek "Drugiemu Pokoleniu Olbrzymów", osiedlając się w
Jotunheimie
. Od czasu tej zagłady olbrzymy stały się zaciekłymi nieprzyjaciółmi bogów[11].
Mitolog Brian Branston zwrócił uwagę na podobieństwo pomiędzy mitem skandynawskim a wydarzeniem opisanym w
anglosaskim
poemacie
Beowulf
, który według tradycji był utożsamiany z biblijnym potopem. Istniał zatem prawdopodobnie porównywalny incydent zarówno w szerszej germańskiej mitologii jak i w mitologii
anglosaskiej
.
Potop w kulturze ludów azjatyckich
Tabliczka z eposem o Gilgameszu
Babilon
Najbardziej znany wariant pochodzi z XI tabliczki
babilońskiego
eposu o Gilgameszu
, gdzie bohater uratowany z potopu nosi imię
Utnapisztim
. Wraz z żoną byli jedynymi ludźmi, którzy ocaleli z potopu sprowadzonego na świat przez boga
Enlila
. Ostrzeżony przez boga
Ea
(odpowiednika sumeryjskiego boga
Enki
) o zbliżającym się potopie, Utnapisztim zbudował statek, na którym pomieścił swoją rodzinę i dobytek oraz rośliny i zwierzęta wszystkich gatunków. W ten sposób znaleźli schronienie w czasie potopu, który nastąpił. Przyczyny potopu są nieznane ("do uczynienia potopu zachęciło bogów ich serce"). Można natomiast wnioskować z gniewnej przemowy Ea do Enlila po ustaniu klęski, że stało się tak wskutek nadmiernego rozmnożenia się ludzi, którzy zagrażali spokojowi bogów. Ponownie mamy przemowę do ścian chaty, podanie rodakom fałszywych przyczyn budowy arki i siedmiodniowy potop. Ta wersja jest znacznie dramatyczniejsza i bardziej szczegółowa niż znana nam z tabliczki sumeryjskiej. Po zalaniu ziemi przez wody potopu arka zatrzymuje się na górze Nisir, po siedmiu dniach Utnapisztim wypuszcza gołębia, który powraca jednak wyczerpany, nie mogąc znaleźć miejsca na spoczynek. Jaskółka także nie może znaleźć suchego lądu. Dopiero wypuszczony kruk znajduje ląd ("jadł, grzebał, fruwał i nie powrócił"). Przybiwszy do lądu, złożył ofiary, wypuścił wszystkie zwierzęta i zasadził wszystkie rośliny. Po potopie bogowie żałowali zniszczenia, którego się dopuścili i dlatego obdarzyli Utnapisztima z żoną nieśmiertelnością. Dali oni również na nowo początek rodzajowi ludzkiemu.
Babiloński kapłan
Berossos
, żyjący w III w. p.n.e., w swoim dziele "Babylonika Chaldaika" kończy pierwszy z trzech tomów opisem potopu (zgodnie z tradycją babilońską).
Sumer
Najstarsza
mezopotamska
wersja opowieści o potopie zachowała się na
sumeryjskiej
tabliczce, niestety, bardzo uszkodzonej (
Nippur
, 2 poł. II tysiąclecia p.n.e.). Ocalał tylko fragment dotyczący okresu przedpotopowego, opis potopu i epilog. Dlatego nie wiemy, dlaczego na zgromadzeniu bogów podjęto decyzję o wygubieniu ludzkości przez zesłanie potopu. Wiemy tylko, że niektórzy z bogów żałowali tego, co zaplanowano. Przychylny ludziom bóg Enki udał się do Szuruppak aby ostrzec bogobojnego króla
Ziusiudrę
[1], który tam panował (jego imię oznacza On widział życie - co jest związane z nieśmiertelnością daną mu przez bogów). Stanął po jednej stronie muru, podczas gdy Ziusudra stał po drugiej. Enki, żeby formalnie dotrzymać przysięgi zachowania tajemnicy, mówił do ściany, a nie do króla.
Po tym wydarzeniu występuje kilkudziesięciolinijkowa luka w tekście tabliczki.
|
Wszystkie niszczycielskie wichury zaatakowały naraz, w tym samym czasie potop zalał miasta. Po siedmiu dniach i siedmiu nocach, po tym, jak potop zalewał ziemię, pośród wielkich wód wiatr miotał arką. Pojawił się bóg Utu, roztaczając światło na niebie i ziemi. Ziusudra otworzył okno w arce i promienie Utu zabłysły w niej. Wówczas król Ziusudra padł na twarz przed Utu. Król złożył w ofierze woły i owce |
Akad
Kolejną wersję opowieści odnajdujemy w
akadyjskim
eposie o Atrahasisie (lub też Atra-Hasisie)[12] (1600 p.n.e.). Po upływie setek lat od stworzenia ludzie rozmnożyli się, a "bogów niepokoił ich zgiełk". Król bogów Enlil postanowił zesłać zarazę, ale dzięki radzie boga Ea, ludziom udało się opanować klęskę. Po wiekach ludzie znów się rozmnożyli. Wtedy Enlil postanowił zesłać plagę głodu, ale znów dzięki Ea, po siedmiu latach, udało się uniknąć zguby. Wrócił urodzaj i ludzie znów się mnożyli. Wreszcie Enlil, z innymi bogami, podjął decyzję o całkowitym wytępieniu ludzkości w potopie. Podobnie jak w wersji sumeryjskiej, mamy przemowę do chaty trzcinowej. Enlil poleca bohaterowi zbudować arkę i podać rodakom kłamliwe wymówki, żeby wytłumaczyć budowę statku. Po ustaniu siedmiodniowego potopu bogini Nintu wystąpiła z gniewnym oskarżeniem bogów, a ludziom obiecała:
|
Na muchy w moim naszyjniku z lapis-lazuli, zapamiętam ten dzień na zawsze. |
co porównuje się do znaku tęczy z opowieści biblijnej.
Potop biblijny (Izrael)
Zwierzęta wchodzące do Arki, obraz Edwarda Hicksa.
Najbardziej znanym na świecie opisem potopu jest
biblijne
podanie z
Izraela
zawarte w rozdziałach 6-9
Księgi Rodzaju
. Przyczyna potopu wraz z krótką ilustracją stosunków panujących przed tym wydarzeniem opisane są następująco: "A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki. Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat. A w owych czasach byli na ziemi
giganci
" (
Nefilim
)[13]"; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach. Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem. [Tylko]
Noego
Pan darzył życzliwością. Oto dzieje Noego. Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe. A Noe był ojcem trzech synów:
Sema
,
Chama
i
Jafeta
. Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią." (Ks. Rodzaju 6:1-13, Biblia Tysiąclecia)
Góra Ararat
- jedno z miejsc związanych z podaniem o wielkim potopie.
Dalej znajduje się opis tego, jak Bóg nakazał Noemu przygotowanie arki: "Ty zaś zbuduj sobie
arkę
z drzewa
żywicznego
, uczyń w arce przegrody i powlecz ją
smołą
wewnątrz i zewnątrz. A oto, jak masz ją wykonać: długość arki - trzysta
łokci
, pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej - trzydzieści łokci. Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty nabierz sobie wszelkiej żywności - wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt. I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić." (Ks. Rodzaju 6:14-22, Biblia Tysiąclecia)
Noe
- (
hebr.
נוח) syn Lameka zgodnie z Bożym nakazem zbudował
arkę
i schronił się w niej wraz z żoną, trzema synami oraz ich żonami.
Bóg nakazał Noemu zabrać na nią również zwierzęta lądowe i ptaki, by te mogły ocaleć. Zgodnie z tym nakazem Noe zgromadził wszelkiego rodzaju żywność dla swej rodziny i dla zwierząt, z których wziął po samcu i samicy z każdego rodzaju (przy czym zwierząt "czystych" wziął po
siedem
par)[14].
Gdy Arka została ukończona, Bóg zesłał na ziemię wielki potop. Nieustanny deszcz podniósł poziom wody tak, że zakryła ona nawet najwyższe góry. Po 40 dniach deszcz przestał padać. Noe wraz z rodziną przetrzymał opady deszczu na arce przez 40 dni i 40 nocy[15] (liczba 40 ma w
Biblii
znaczenie symboliczne) i dryfował po
oceanie
przez następne 150 dni (Rdz 7,17-24
[2]
, Rdz 8,3
[3]
. Miesiąca siódmego, siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat. (
Rdz
8,4). Woda nadal ustępowała. Czterdzieści dni po tym, jak dziesiątego miesiąca ukazały się szczyty gór, Noe wypuścił najpierw kruka, aby sprawdził czy woda już opadła. Później wypuszczał gołębicę, która przyniosła mu w dziobie gałązkę drzewa oliwnego, a następnie, gdy nie wróciła do arki, Noe stwierdził, że wody już opadły[16]. Noe zszedł na ląd i złożył
Panu
ofiary z czystego
bydła
i czystego
ptactwa
[17].
Po zakończeniu potopu Pan powiedział w swym sercu: "Już nigdy nie będę przeklinał ziemi z powodu człowieka, gdyż myśli serca ludzkiego są złe od młodości jego" (Genesis 8:21, Biblia Warszawska). Tak więc potop usunął przedpotopową ludzkość jako całość nie posiadającą perspektywy nawrócenia, całość która była skażona całkowicie i dogłębnie, ale sam potop nie rozwiązał problemu
grzechu
w sercu człowieka. Bóg jednak zapowiadał rozwiązanie także tego problemu[18].
Bóg obiecał nie sprowadzać więcej potopu z powodu człowieka i na znak przymierza rozciągnął na niebie łuk -
tęczę
. Cała wcześniejsza ludzkość została zniszczona. Noe, jego rodzina i zwierzęta z arki na nowo zapełnili ziemię.
- Według tradycyjnej chronologii biblijnej Noe żył w latach 2902 p.n.e.-1952 p.n.e.
- Tak jak w podaniach niektórych innych ludów, tak i w Biblii wspomina się o
olbrzymach
w kontekście potopu.
- Niektórzy publicyści twierdzili, że wrak arki został zlokalizowany na podstawie zdjęć satelitarnych w górskim lodowcu, i podejmowane są próby dotarcia do niego, utrudnione przez niedostępność miejsca.
Krytyka biblijna
Według
teorii źródeł
opowieść o potopie, którą znamy z Biblii, jest najprawdopodobniej połączeniem wersji dwóch różnych umownych[19], nie znających się wzajemnie autorów, którym nadano imiona : Jahwista oraz Priester (
niem
. Kapłan). Taka hipoteza stanowi wg tej teorii wiarygodne wyjaśnienie sprzeczności, jakie mają się jakoby znajdować w tym fragmencie Biblii dość często.
Według tej teorii rozbieżności widać we fragmencie mówiącym o tym, że Noe miał wziąć na Arkę po parze wszystkich zwierząt a innym, mówiącym, że miał wziąć:
- po siedem zwierząt czystych każdego rodzaju i każdej płci (tak podaje Świderkówna
[4]
), choć z niektórych tłumaczeń można także zrozumieć, że po siedem zwierząt każdego rodzaju, w tym samce i samice.
- podobnie po siedem ptaków każdego rodzaju i każdej płci (znów - być może po 7 każdego rodzaju, w tym samce i samice)
- po parze nieczystych.
Być może różnica co do ilości zwierząt wziętych przez Noego wynika z tego, iż według relacji jednego z autorów Biblii człowiek na tym etapie żywił się wyłącznie roślinami (Rdz 1:29
[5]
), stąd Noemu wystarczyło po parze każdego zwierzęcia. Drugi zaś autor wziął pod uwagę to, że rodzina Noego będzie zjadała zwierzęta czyste i w jego wersji Noe bierze po 14 (ewentualnie 7) zwierząt czystych. Jednak ten autor, w relacji którego Noe bierze po parze wszystkich zwierząt, również zna podział na zwierzęta czyste i nieczyste, o czym świadczy Genesis 7,8-9.
- Noe składa Panu ofiarę całopalną, zaś Pan obiecuje sobie w sercu, iż już nigdy nie ukarze ziemi potopem (źródło jahwistyczne);
- Bóg wygłasza ważne przemówienie, w którym m.in. przeznacza mięso zwierząt na żywność człowieka (wcześniej u tego autora człowiek żywił się roślinami) i zawiera z Noem przymierze (źródło kapłańskie).
Inne ludy
U innych ludów starożytnego Bliskiego Wschodu odpowiednikami Ziusudry-Utnapisztima byli amorejski Nuabu,
hetycki
Ullusz[1] oraz
chaldejski
Xisuthru (imię to stanowi transpozycję imienia Ziusudra)[1].
Inkarnacja Wisznu w rybie
Indie
W
Indiach
zapis o potopie odnajdujemy w
Matsja
Purana
(Matsja -
sanskr.
Ryba) - pierwszym i najstarszym tekście
hinduistycznym
(opowiadającym w głównej mierze historię pierwszego wcielenia Wisznu w formie ryby) a także w innym starym tekście Shatapatha Brahmana (I-8, 1-6).
Pan Matsja
stanowi wcielenie
Wisznu
, w którym ostrzegł on protoplastę ludzkiego rodu, króla legendarnej
Drawidy
, który jest synem mędrca Wiwaswata lub albo zarazem synem "Boga Słońca"
Surji
, pobożnego Stayavatę znanego później jako
Manu
przed zbliżającym się kataklizmem.
Manu
mył ręce w rzece, gdy mała rybka wpłynęła do jego dłoni i błagała go, aby ocalił jej życie, chroniąc przed większymi rybami. Włożył ją do dzbana, który szybko stał się dla niej za mały. Przenosił ją kolejno do misy, zbiornika, rzeki i w końcu do oceanu. Wtedy ryba ostrzegła go, że za tydzień nastąpi potop, który zniszczy wszelkie życie. Manu zwany "Ojcem wszystkich Ariów" schronił się wraz z rodziną i siedmioma mędrcami, synami Angirasa, do zbudowanego w pośpiechu okrętu. Przed zagładą ocalił nasiona wszelkich roślin, przedstawicieli wszystkich gatunków żywych stworzeń oraz
Wedy
, święte księgi hinduizmu objawione mu przez Matsję wraz z normami nowej
aryjskiej
lub
wedyjskiej
drogi życia. Wisznu-Ryba powiózł okręt, przytroczony do własnego rogu, na bezpieczną wyspę, czy tez górę Himalaja. [1]Inną inkarnacją
Wisznu
związaną z potopem jest żółw
Kurma
.
W tym regionie Azji podania te występują na
Filipinach
, w
Wietnamie
, u ludu
Miao
[20].
Nüwa
(女媧) - Według
mitologii chińskiej
, w jednej z wersji mitu, w odległej przeszłości w wyniku potyczki dwóch z ważniejszych bogów cztery filary wszechświata zawaliły się po uderzeniach przegrywającego wodnego boga
Gong Gonga
i świat pogrążył się w chaosie, firmament nie był w stanie dłużej przykrywać wszystkiego a ziemia nie była w stanie dłużej podtrzymywać samej siebie. Rozgorzał dziki ogień i nastąpiła wielka powódź. Dzikie bestie pożerały ludzi a okrutne ptaki atakowały starych i słabych. Nüwa załatała rozdzielone niebo roztapiając kamienie o pięciu (lub siedmiu) kolorach. Łata stała się
tęczą
. Bohaterka odcięła też nogę wielkiemu żółwiowi aby podeprzeć cztery filary i zabiła czarnego smoka aby pomóc ziemi. Zebrała również popiół z trzciny, aby zatrzymać powódź. Odtworzyła również ludzkość lepiąc pierwszych ludzi z gliny (lub żółtej ziemi)[21].
Można wyróżnić co najmniej dwa rodzaje podań o potopie występujące w
Korei
. Wg jednego typu podania z potopu uratowało się rodzeństwo - brat z siostrą, którzy płynąc na pniu wielkiego drzewa dobili do szczytu wysokiej góry. Nie współżyli ze sobą aż do momentu otrzymania znaku z Nieba. Wydarzenie stanowiące oczywisty znak polegało na tym, że gdy pewnego razu staczali z góry kamienie na żarna to oba te kamienie spoczęły na sobie u podstawy góry chociaż jedno staczało kamień z zachodniego a drugie ze wschodniego zbocza. W wyniku tego stali się małżeństwem i mieli wiele potomstwa. Drugi typ podania jest bardziej rozbudowany. Bohaterem jest dobry chłopiec Mok Dorjong, syn niebianki i wielkiego drzewa laurowego. Ojciec pomaga synowi uratować się z potopu. Mok Dorjong płynąc na drzewie laurowym ratuje z wód mrówki, komary a także innego chłopczyka. Potem dopływają do szczytu góry, na której mieszka kobieta wraz z rodzoną i przybraną córką. Ponieważ z powodzi nie uratował się już nikt więcej kobieta postanawia wydać córki za chłopców. Dla swojej rodzonej córki chce jednak wybrać lepszego męża. Mok Dorjongowi w zadaniu pomagają uratowane przez niego mrówki, które oddzieliły dla niego proso od piasku oraz owady, które po ciemku doprowadzają go do jego wybranki. Drugiemu chłopcu mimo podstępu przypada przybrana córka. Obie pary doczekały się wielu potomków oraz żyły długo i szczęśliwie[22].
Podania o potopie występują także u innych ludów azjatyckich oprócz tych wymienionych powyżej.
W Afryce
W
Afryce
podania o potopie odnotowano w
Kamerunie
oraz u ludów: Basonge,
Kikuju
z
Kenii
, Komililo Nandi,
Masajów
,
Pigmejów
, Kwaya z
Tanzanii
,
Mandingo
z
Wybrzeża Kości Słoniowej
oraz Ababua,
Bakongo
i Bena-Lulua z
Zairu
, Efik-Ibibio i Ekoi z
Nigerii
.
Po tym jak bóg Ifa zmęczony powrócił do
Obatali
w niebie ludzie nie mając jego pouczeń nie potrafili rozpoznawać woli bogów.
Olokun
w przypływie gniewu zniszczyła prawie wszystkich z pomocą powodzi.
Bóg
Obatala
stworzył ludzi i wszyscy inni bogowie oprócz bogini
Olokun
byli z tego powodu szczęśliwi.
Olokun
- władczyni wszystkiego pod niebem, nie podobało się to, że Obatala zawłaszczył dla siebie tak dużą część jej królestwa i zalała ziemię. Wielu ludzi utonęło a przetrwali tylko ci, którzy dotarli do najwyższych punktów ziemi. Tam spotkali boga
Eszu
, który akurat wizytował ziemię. Bóg ów zgodził się (pod warunkiem złożenia Obatali oraz jemu ofiar) zanieść wieść o tych wydarzeniach do nieba. Ludzie ofiarowali bogom kozy i Eszu dostarczył wiadomość. Usłyszał o tym Orunmila i po spuszczeniu złotego łańcucha i wypowiedzeniu wielu zaklęć spowodował, że
powódź
ustąpiła.
W Amerykach
Mit tego ludu opowiada o tym jak podczas srogiej zimy zwierzęta chcąc sie ogrzać skradły worek z ciepłem jaki znajdował się w posiadaniu niedźwiedzia (ówczesnego pana nieba). Pewnego wieczora mała myszka przez swoją lekkomyślność spowodowała, że w worze powstał otwór, z którego wydostało się ciepło i roztopiło śniegi tak, że błyskawicznie powstała
powódź
, która zakryła nawet najwyższe góry. Przewidział to stary Indianin o imieniu Etsie, ale nie chciano go słuchać. Etsie namawiał aby zbudować wielką łódź, ale został wyśmiany. Uratował się tylko Etsie oraz po parze wszelkich stworzeń, które ze sobą zabrał. Będąc w łodzi Etsie wypuścił gołębia, który wracając przyniósł w dziobie gałązkę jedliny[24].
Jedno z podań głosi, że
piramida w Choluli
została wybudowana przez siedmiu gigantów, którzy uciekli przed potopem. Miała posłużyć za ratunek przed mogącym się powtórzyć kataklizmem. Przywódcą tej grupy miał być
Xelhua
, który wraz z pozostałymi wspiął się w tamtym czasie na górę deszczowego boga
Tlaloca
. W indiańskim języku nahutal miasto nosiło nazwę cholöllan lub chol-öl-tlan. Co oznacza "miejsce ucieczki, w którym spada woda". Wierzono, że wyłamanie kamieni z piramidy doprowadzi do błyskawicznej powodzi[25].
Kaddo
W mitologii
Kaddo
cztery potwory wzrastały rozmiarem i potęgą tak że aż dosięgnęły nieba. W tym czasie człowiek usłyszał że ma wyhodować pustą w środku trzcinę. Uczynił tak a trzcina w bardzo krótkim czasie urosła ogromnie. Człowiek wkroczył do wnętrza trzciny wraz ze swoją żoną i z parami ze wszystkich dobrych stworzeń. Wody podnosiły się i pokryły wszystko oprócz szczytu trzciny i oprócz głów potworów. Następnie żółw wodny zabił potwory podkopując ziemię pod nimi. Wody opadły a wiatry wysuszyły ziemię.
W mitologii ludu
Hopi
ludzie raz za razem oddalali się od stworzyciela Sotuknanga. On zniszczył świat za pomocą ognia a potem poprzez mróz i za każdym razem wywodził ludzkość na nowo od tych, którzy wciąż byli posłuszni prawom stworzenia a którzy przetrwali kryjąc się pod ziemią. Także za trzecim razem ludzie stali się zepsuci i skorzy do wojny. Dlatego Sotuknang poprowadził ludzi do Kobiety - Pająka a ona ucięła olbrzymie
trzciny
i ukryła ich w pustym wnętrzu tych trzcin. Potem Sotuknang spowodował wielką powódź i ludzie unosili się na wierzchu wody w swoich trzcinach. Trzciny przybiły do małego skrawka lądu, na który ludzie wyszli z taką ilością jedzenia jaką mieli na początku. Ludzie wędrowali w swoich
kanoe
kierowani swoją wewnętrzna mądrością (która jak powiadają przychodzi od Sotuknanga poprzez
drzwi na czubku ich głowy
). Podróżowali na północny wschód mijając większe wyspy aż dotarli do czwartego świata. Kiedy dotarli do niego wyspy zatonęły w oceanie.
Mikmakowie
W mitologii
Mikmaków
zło panujące pomiędzy ludźmi spowodowało, że zaczęli się zabijać nawzajem. To stało się powodem wielkiego smutku dla stworzyciela-słońca-boga, który płacząc zalał łzami Ziemię tak, że spowodowało to potop. Ludzie próbowali przetrwać unosząc się na barkach kanoe, ale przeżyła tylko para staruszków, mężczyzna i kobieta, którzy na nowo zaludnili Ziemię.
Podanie to posiadają także:
Algonkini
,
Czejenowie
,
Czirokezi
,
Dakotowie
,
Inuici
(Herschel-Eiland),
Huroni
, Lenape,
Menomini
,
Ameryka Środkowa
Majowie
W Ameryce Środkowej jedną z najstarszych relacji na temat potopu znaleźć można w
majańskiej
księdze
Popol Vuh
narodu Quiche. Kataklizm dotknął pierwszych ludzi stworzonych przez bogów. Byli oni drewnianymi kukłami. Potrafili rozmnażać się, lecz nie mieli rozumu i nie oddawali czci swym bogom. Ci sprowadzili na nich wielką powódź. Powódź stała się karą za ich niedoskonałość. Opowieść ta wg Raphel Girard, jest symbolem zakończenia pierwszego etapu ewolucji człowieka i jego przejścia z koczowniczego trybu życia do zorganizowanych struktur społecznych[26].
W innej majańskiej księdze Chilam Balam z
Jukatanu
potop jest przyczyna zniszczenia pierwszego słońca Nahui-Atl. Zalanie ziemi trwało 52 lata. W kodeksie Chimalpopoca czytamy:
|
Kiedy nadeszło Słońce Nahui-Atl, minęło czterysta lat, plus dwa wieki, plus siedemdziesiąt sześć lat. Wówczas wszyscy ludzie zginęli, potopili sie lub zostali zamienieni w ryby. Niebo zbliżyło się do wody. W ciągu jednego dnia wszystko zginęło. Nawet góry pogrążyły się pod wodami. Woda zaś pozostała spokojna przez pięćdziesiąt dwie wiosny, po czym wymknęło się dwoje ludzi w pirodze |
Inne plemiona
Prócz Indian tworzących amerykańskie cywilizacje, pamięć o potopie przetrwała wśród mniejszych plemion. Indianie Cora, żyjący w wysokich górach Nayarit w
Meksyku
, wierzyli, iż świat otoczony jest wodą, która zalała ziemie zaraz po jej powstaniu. kataklizm spowodował wielki wąż żyjący w zachodnim morzu, symbolizujący nocne niebo. Po potopie pozostało jezioro Św. Teresy, znajdujące się na jednym z płaskowyżów. Dziś Indianie Cora wierzą, iż Wąż codziennie zabijany jest przez Gwiazdę Poranną a jego ciało ofiarowane jest bogu słońcu, który swe niszczycielskie promienie zamienia w łaskę w postaci rosy. Cora wierzą, iż może nastać kolejny potop i z tego powodu w każde święto zwracają się do Gwiazdy Porannej, by ta chroniła ich przed wężem.
Wśród ludów karaibskich Arawaks, świat został zniszczony przez potop wody i ognia wywołany przez trzy wielkie duchy Mokanaimy, Aimon-Kindi i Morereway, które walczyły między sobą.
Obfitość różnych podań o potopie przechowywanych zwłaszcza przez plemiona górskie Ameryki Południowej zadziwiła
Hiszpanów
, którzy podjęli się gorliwego ich przebadania. Napisane na polecenie króla Francisco de Toledo Informaciones (ok.
1570
r.) zawierają szczególnie bogaty ich zbiór[27].
Inkowie
W Ameryce Południowej najwyżej rozwiniętą cywilizacje tworzyli Inkowie. W ich mitologii bogiem, który zesłał na ludzi, którzy nie odnosili się do niego właściwie, potop był Paricia (być może inne imię Pacha Kamaqa)[28]. W
inkaskich
podaniach wywodzących się od
Indian Ajmara
Wirakocza
Paczajaczaczi ("Stwórca Wszystkiego") pierwotnie stworzył olbrzymów. Uczynił ich z pomalowanych kamieni. To pierwsze stworzenie było niejako szkicem, nie posiadało słońca ani gwiazd a olbrzymy przewyższały
Wirakoczę
znacznie wzrostem oraz nie miały dobrych manier. Z tego powodu stworzył ludzi wzrostu podobnego do niego jak to jest i w obecnym czasie. Ponieważ ludzie ci nie byli wierni nakazowi Wirakoczy by go czcić, szanować, służyć mu oraz żyć moralnie i w zgodzie to zesłał na nich klęski. Niektórzy zostali przemienieni w kamienie inni w zwierzęta; jednych pochłonęło morze, innych zaś ziemia. W końcu nastąpiło uno pachacuti - "potop, który zgładził Ziemię". Ocalała tylko dwójka ludzi[29]. Po potopie Wirakocza stworzył na nowo zwierzęta i ludzi z gliny oraz stworzył księżyc i słońce[30].
Inną wersję legendy podawali inkascy
Kipokamajokowie
. Według nich, potop przetrwało tylko trzech sług boga, który stworzył potem ludzkość na nowo.
Pozostałe plemiona
Również wśród obecnie żyjących plemion Ameryki południowej istnieją różne wersje potopu i jego konsekwencje. Przeważnie z kataklizmu ratuje się przedstawiciel gatunku, mężczyzna lub kobieta, rzadziej para, która daje początek nowej populacji. W podaniach Indian Botokudów podczas potopu wszyscy Botokudzi siedzieli na drzewach. Ci z nich, którzy zeszli po opadnięciu wody stali się ludźmi a pozostali zamienili się w małpy[31]. U Indian
Chiriguano
z potopu uratowała się młoda para, która w czasie kataklizmu przebywali w glinianym dzbanie. W naczyniu przechowali również nasiona wszystkich rodzajów roślin. Podobna wersja znajduje się u Yaruro, gdzie z potopu uratowało się dwóch mężczyzn oraz dwie kobiety U Maina samotny uratowany mężczyzna, zamieszkał w chacie, gdzie co dzień dostarczały mu jedzenia, dwie papugi, które następnie zamieniły sie w dwie kobiety. Jedna z nich została służącą a druga panią. Przez to, że mężczyzna wybrał panią na swoją małżonkę, kobiety obecnie są leniwe. Również i u Indian Patangoro z potopu uratował się jeden mężczyzna, któremu duch dostarczył kobietę. W podaniu Nambicuara uratowała się jedynie stara kobieta. Ludzie wywodzący się od niej zasiedlili później ziemię[32].
Według tradycji kolumbijskich
Indian Kagaba
, ze względu na rozwiązłe zachowanie ludzi bogowie zniszczyli ziemię potopem. Jedynie prawy kapłan Mulkueikai został ostrzeżony przed potopem i ocalał wraz ze swoją rodziną budując arkę, która osiadła na szczytach
Sierra Nevada de Santa Marta
.
Poświadczono istnienie podań o potopie u
Aborygenów
z: Arnhem Land (północne Terytorium Północne), Maung (Wyspy Goulburn, Arnhem Land), Gunwinggu (północne Arnhem Land), Gumaidj (Arnhem Land), Manger (Arnhem Land), obszaru rzeki Fitzroy (zachodnia Australia), Mount Elliot (wybrzeże Queensland), zachodniej Australii, Andingari (Południowa Australia), Wiranggu (Południowa Australia), Narrinyeri (Południowa Australia), Wiktorii, okolic Jeziora Tyres (Wiktoria), Kurnai (Gippsland, Wiktoria), południowo-wschodniej Australii.
W Oceanii podania o potopie odnotowano u
Dajaków
z
Borneo
, na
Markizach
, w
Indonezji
, na
Nowej Zelandii
, na
Tahiti
.
- Wg podania z
Wysp Banksa
melanezyjski
bohater Quat zbudował czółno na wzniesieniu i na nim oczekiwał ustania potopu[33].
- Wg podania z
Fidżi
stwórca świata, wężowy bóg Degei rozgniewał się na dwóch braci z pierwszego pokolenia ludzi (którzy podobno mieli ogony) i postanowił ukarać ich wielką powodzią za zabicie jego najlepszego przyjaciela jastrzębia Turukawy. Bracia próbowali ratunku wznosząc
ostrokół
jednak morze wezbrało i pochłonęło ich schronienie. Wtedy obydwaj ukorzyli się i zaczęli błagać o przebaczenie. Degei ulitował się i zesłał im olbrzymią
pomarańczę
, która unosiła ich na wodzie. W tym kataklizmie zginęło całe pierwsze pokolenie ludzi (wg niektórych były to wyłącznie kobiety). Po opadnięciu wód pomarańcza osiadła na innej wyspie[34].
- Podanie z
Hawajów
przekazuje, że długo po śmierci pierwszego człowieka świat stał się przerażającym i złym miejscem[35]. Jedynym dobrym człowiekiem jaki pozostał był
Nu'u
(Nu'u-pale "Nu'u modlący się").Jego żoną była Lili-noe. Uratował się wraz z rodziną przed globalną powodzią budując ogromne czółno z nadbudówką na pokładzie.
Nu'u
zabrał ze sobą też psy, świnie, korzenie
kava
i orzechy kokosowe. Wody rozlały się nad całą ziemią i wszyscy ludzie zginęli; tylko Nu'u wraz z rodziną pozostali przy życiu. W czasie gdy potop zaczynał ustępować wielka łódź wylądowała na szczycie hawajskiej góry
Mauna Kea
. Następnie gdy omyłkowo złożył ofiarę księżycowi z
kava
, świni i orzechów kokosowych zszedł do niego z
tęczy
bóg
Kane
i wytłumaczył mu błąd. Innym hawajskim podaniem odnoszącym sie do potopu jest to mówiące o drzewie rosnącym nad Ka-wai-o-ulu ("Wody Pokoleń"), które swoimi korzeniami skupia wody na jednym miejscu nie dopuszczając aby zatopiły one doliny[36].
- Na
Polinezji
podanie głosiło, że "papa" - ziemia została zalana w wyniku wojny jaką w rozgniewaniu wytoczył bóg burzy swoim boskim braciom - bogu lasów, bogu oceanów i innym, którzy tak jak on byli synami
uranicznego boga
Rangi. Podanie wspomina o "Ua-Roa" - długim deszczu, który spowodował zalanie ziemi. Potem potop ustał i gdy woda opadła ukazały się wyspy Polinezji[37].
Historyczność potopu
"The First Fossil Hunters" ("Pierwsi Łowcy Skamielin") Adrienne Mayor, poprzedzony przez "Fossil Legends of the First Americans" ("Legendy o Skamieniałościach u Pierwszych Amerykanów"), spowodowały hipotezy, że podania o potopie zostały zainspirowane starożytnymi obserwacjami skamieniałych muszli i ryb w górach i na równinach. Grecy, Egipcjanie, Rzymianie i Chińczycy - wszyscy komentowali w swoich pismach kwestię tych znalezisk. Grecy podejrzewali, że Ziemia została zalana kilka razy i jako dowód podawali
skamieniałości
znalezione na szczytach górskich. Również Indianie wyrażali to przekonanie wobec wczesnych osadników z Europy choć wcześniej nie spisali tych idei.
Leonardo da Vinci
postulował, że natychmiastowy potop nie mógł spowodować uwarstwionych i systematycznie ułożonych pokładów, które znalazł we włoskich
Apeninach
.
Potop ogólnoświatowy
Zaistnienie ogólnoświatowego potopu w czasach współczesnych człowiekowi wielu uznaje za sprzeczne z biologią (rozmieszczenie i ewolucja gatunków) i geologią. Stanowisko świata naukowego nie zawsze było takie jak obecnie - dawniej osady polodowcowe uważano za ślad biblijnego potopu, dlatego plejstocen nazywano
Dyluwium
. W chwili obecnej
kreacjoniści
są grupą, która najsilniej wspiera teorię o potopie ogólnoświatowym.
Morze Czarne obecnie (jasnoniebieskie) i w 5600 p.n.e. (ciemnoniebieskie) wg kontrowersyjnej teorii Ryana-Pitmana.
Różni naukowcy uważają, że wydarzeniem, które przyczyniło się do powstania mitu o potopie w różnych kulturach, było zalanie terenów znajdujących się w obszarze
Morza Czarnego
ponad 8 tys. lat temu. Wydarzenie to miało być spowodowane dość szybkim roztopieniem się ogromnego lodowca Laurentide w Ameryce Północnej ok. 673 r. p.n.e. Uwolniło to wielkie masy słodkiej wody i podniosło poziom oceanów o około 1,4 m. W wyniku tego nastąpiło przerwanie naturalnej bariery znajdującej się w miejscu obecnej cieśniny
Bosfor
i zalanie słodkowodnego zbiornika znajdującego sie za tą barierą. Poziom wód w powstającym w ten sposób (szacunkowo w okresie 34 lat) Morzu Czarnym podniósł się o 155 metrów. W wyniku tego zdarzenia naukowcy podejrzewają, że nastąpił exodus mieszkających tam rolników i zasiedlenie Europy, która dotychczas miała być zasiedlona przez ludy łowiecko-zbierackie[38].
Impakt
- W
1932
r.
Harry St. John Philby
natrafił na krater meteorytu Wabar w
Arabii Saudyjskiej
. Pierwsze szacunki datowały uderzenie na 4000 p.n.e. Uznawano, że mogło ono być przyczyną fali potopu. Później wiek fragmentów meteorytu został oszacowany na 3500 lat. Ostatecznie uderzenie, które nastąpiło w okolicach starożytnego miasta
Irem
, przyjmuje się, że nastąpiło 300-500 lat temu. W związku z czym teoria jakoby meteoryt ten był przyczyną biblijnego potopu stała się bezpodstawna.
- Inną teorią jest ta, że w czasach prehistorycznych (około 2800-3000 p.n.e.) kometa uderzyła w
Ocean Indyjski
tworząc podmorski trzydziestokilometrowy krater Burckle i powodując ogromną falę tsunami, która zalała obszary przybrzeżne.
Zbieżność podań
Z kolei liczne i w pewnym stopniu zbieżne ze sobą podania występujące na wszystkich kontynentach wskazują na konkretne wydarzenie historyczne. Podobieństwa są następujące:
- gniew Boga lub bogów
- deszcz jako przyczyna potopu
- niewielka liczba osób uratowanych z potopu
- wraz z ludźmi uratowane zostały zwierzęta lub rośliny
- przybicie do góry
- ofiary złożone przez ocalonych
- pojawienie się tęczy
Potopy lokalne
Niektórzy geologowie wierzą, że przyczyną mitów mogły być dramatyczne, większe niź zwykle wylewy rzek. Jedną z ostatnich takich teorii jest teoria Ryana-Pitmana, która podlegała znaczącej dyskusji oraz której poświęcono artykuł w
National Geographic
'u w
2009
r. W artykule tym padło stwierdzenie, że zatapianie mogło być "całkiem łagodne".
Na obszarze Mezopotamii znaleziono grube warstwy osadów oddzielających znaleziska archeologiczne w południowych miastach
Ur
,
Kish
oraz
Fara
, jednak wg współczesnych analiz archeologicznych i lingwistycznych owe powodzie nie są podstawą do uznania ich jako biblijnego potopu.
Zdarzeniem na dużo większą skalę było wlanie się wód Morza Śródziemnego w nieckę dzisiejszego Morza Czarnego ok. 5600 p.n.e. (na tym zdarzeniu opiera się wspomniana powyżej teoria Ryana-Pitmana).
Ok 1800-1500 lat p.n.e. wybuchł wulkan
Thera
na greckiej wyspie
Santoryn
powodując wystąpienie ogromnej fali tsunami, której ślady odkryto m.in. na
Krecie
. Datowanie geologiczne wskazuje na okres 1630-1600 p.n.e. a datowanie archeologiczne na ok. 1500 p.n.e. Mimo tego, że tsunami uderzyło na południowe
Morze Egejskie
i Kretę nie dotknęło ono miast położonych w głębi Grecji, takich jak
Mykeny
,
Ateny
i
Teby
, dlatego wywarło ono raczej efekt lokalny a nie regionalny.
Dodatki
Cytaty biblijne dotyczące tekstu
Biblia_Nehilim
duch Jahwe nie może / nie będzie pozostawał w człowieku | duch Jahwe nie będzie walczył z człowiekiem | duch Jahwe nie będzie oddziaływał na człowieka |
Biblia Warszawsko-Praska (
fragment
) Biblia Tysiąclecia (
fragment
) Biblia Warszawska (r. 1975,
fragment
) Bible in Basic English (r. 1949,
fragment
) Tłumaczenie Jewish Publication Society (
fragment
) Revised Standard Version (r. 1952,
fragment
) | Biblia gdańska (r. 1632,
fragment
) King James Version (r. 1611,
fragment
) American Standard Version (r. 1901,
fragment
) New American Standard Bible (
fragment
) World English Bible (
fragment
) Young's Literal Translation (
fragment
) Tłumaczenie Artura Sandauera | Przekład Nowego Świata (r. 1997,
fragment
) |
Artur Sandauer pisze o tłumaczeniu tego fragmentu: "Słowo jadon (>>wadzić się<<) tłumaczą niektórzy bibliści w oparciu o akadyjskie znaczenie słowa dananu jako >>przebywać<<. Byłby to jedyny przykład takiego użycia tego wyrazu."
[6]
W serwisie Apologetyka:
Biblia Tysiąclecia
|
Biblia Warszawska
|
Bible in Basic English
W serwisie Biblii Tysiąclecia:
Rdz 6,5-6
W serwisie Apologetyka:
Biblia Warszawska
|
Biblia Tysiąclecia
|
Bible in Basic English
W serwisie Biblii Tysiąclecia:
Rdz 1,29
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Władysław Kopaliński: Słownik Mitów i Tradycji Kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988. (
pol.
)
- ↑ The Deluge Story in Stone, Appendix 11, Flood Traditions, B.C. Nelson, Augsburg, Minneapolis, 1931
- ↑
Flood Stories from Around the World
- ↑
Deukalion
, legenda o Dukalionie w wersji opowiedzianej przez Apollodorosa w Bibliotece,
http://bragus.republika.pl/mity/potop.html
- ↑
Ωγύγιος
w Liddell & Scott
- ↑ WIEM, darmowa encyklopedia:
Ogygos
(
pol.
). [dostęp 22 sty 2009].
- ↑ Gaster, Theodor H. Myth, Legend, and Custom in the Old Testament, Harper & Row, New York, 1969.
[1]
- ↑ Luce, J.V. (1971), "The End of Atlantis: New Light on an Old Legend" (Harper Collins)
- ↑ MITOLOGIA GERMAŃSKA Opowieść o bogach mroźnej Północy, Artur Szrejter, Wydawnictwo L&L, Gdańsk 2006
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Mark Isaac:
Flood Stories from Around the World
(
ang.
). W: The TalkOrigins Archive [on-line]. [dostęp 22 sty 2009].
- ↑ Artur Szrejter: Mitologia germańska - Opowieść o bogach mroźnej Północy. Gdańsk: Wydawnictwo L&L, 2006. (
pol.
)
- ↑ Stephanie Dalley: Myths from Mesopotamia. Nowy Jork: Oxford University Press, 1991. (
ang.
)
- ↑ Ze względu na problemy z tłumaczeniem tego wyrazu wiele przekładów Biblii go nie tłumaczy lub oddaje się to słowo jako mocarze, olbrzymi lub herosi.
- ↑ Pismo Święte:
Rdz 7:2
(
pol.
). [dostęp 22 sty 2009]. Cytat: Z wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę;
- ↑ Pismo Święte:
Rdz 7:4
(
pol.
). [dostęp 22 sty 2009]. Cytat: Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem».
- ↑ Pismo Święte:
Rdz 8:10-11
(
pol.
). [dostęp 22 sty 2009]. Cytat: Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta wróciła do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego. Poznał więc Noe, że woda na ziemi opadła.
- ↑ Pismo Święte:
Rdz 8:18-19
(
pol.
). [dostęp 22 sty 2009]. Cytat: Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów. Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi.
- ↑
Księga Jeremiasza
31:31-34: Oto nadchodzą dni - wyrocznia Pana - kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcą - wyrocznia Pana. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać jeden mówiąc do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie - wyrocznia Pana, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał.
- ↑ umownych autorów, ponieważ uznaje się, że nie były to pojedyncze osoby, ale raczej tradycje.
- ↑ wg Edgara A. Truax
- ↑ autor: Qu Yuan (屈原), książka: "Elegie Chu" (楚辞, lub Chuci), rdz. 3: "Prosząc Niebo" (天問, lub Wentian), autor: Lie Yukou (列圄寇), książka: Liezi (列子), rdz. 5 (卷第五 湯問篇), paragraf 1, autor: Liu An (劉安), książka: Huainanzi (淮南子), rdz. 6: Lanmingxun (覽冥訓)
- ↑ Mitologia Korei, Halina Ogarek-Czoj, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1988, str. 92-93
- ↑
African Flood Myths
- ↑ „U źródeł cywilizacji” Juliusz Lips za zbiorem mitów kanadyjskich E. Petitita z 1886 r.
- ↑ Zmierzch Azteckich Bogów, W. Konrad Osterloff, Nasza Księgarnia, Warszawa 1969, str. 129 i 135
- ↑ Loc Chortis ante el Probleme Maya. Histria de las Culturas indigenas de America, desde su origin hasta hoy Meksyk 1949
- ↑ Państwo Inków, Siegfried Huber, Biblioteka Problemów, PWN, Warszawa 1968
- ↑
Paricia: Information from Answers.com
- ↑ Informacja ta znajduje sie w
Parfleche Marka Cichomskiego
wraz z opisem podania Indian Attacapa oraz Indian z wyspy Sitka
- ↑
http://www.meta-religion.com/World_Religions/Ancient_religions/South_america/flood_myth_of_the_incas.htm
,
http://www.labyrinthina.com/flood.htm
- ↑ Śladami Indian, Maria Paradowska, Ossolineum 1979
- ↑ Kobieta w życiu Indian, Rudolf H. Nocoń, Wydawnictwo 'Śląsk', Katowice 1967, str.119
- ↑ Arthur Cotterell, Wydawnictwo Książnica, Katowice 1996
- ↑ Jan Knappert: Mitologia Pacyfiku, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2001
- ↑
Flood Legends - Answers in Genesis
- ↑ Mitologia Pacyfiku, Jan Knappert, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2006, Słownik mitów świata, Arthur Coterell, Wydawnictwo Książnica, Katowice 1996, str. 312
- ↑ Jan Knappert:Mitologia Pacyfiku, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2001
- ↑
Biblijny potop wygnał rolników do Europy - Nauka - Dziennik.pl
Bibliografia
- Marian Bielicki, Zapomniany Świat Sumerów, PIW, Warszawa 1966
- Fried Richard Elliott Friedman Księga ukryta w Biblii, Da Capo, 2000,
- Sand Artur Sandauer, "Bóg, Szatan, Mesjasz i...?", w: Artur Sandauer, "Zebrane pisma krytyczne", tom 2, Państwowy Instytut Wydawniczy 1981.
- Krystyna Łyczkowska, Krystyna Szarzyńska, Mitologia Mezopotamii, WAiF, Warszawa 1981
- Stiller Gilgamesz - epos babiloński i asyryjski ze szczątków odczytany i uzupełniony także pieśniami sumerskimi przez Roberta Stillera, vis-a-vis etiuda, Kraków 2004.
- Świd Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii, PWN, Warszawa 2004
- Alexander i Edith Tollmanowie A jednak był potop: Od mitu do historycznej prawdy, przeł.: Elżbieta i Józef Kaźmierczakowie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, ss. 327,
Linki zewnętrzne