Świerzbowiec ludzki (Sarcoptes scabiei) -
pasożyt
zewnętrzny
należący do
roztoczy
. Wywołuje chorobę zwaną
świerzbem
.
Białawy roztocz dorasta do 0,4 mm długości. Pasożytuje w skórze człowieka i zwierząt dzikich oraz hodowlanych. Żywi się komórkami skóry i rozmnaża się na powierzchni skóry – samica wgryza się pod naskórek i drąży w skórze chodniki oraz komory, w których składa jaja. W ciągu 3 miesięcy samica może znieść półtora miliona jaj. Larwy żywią się szczątkami tkanki pozostawionymi przez samicę. Zarażenie następuje przy bezpośrednim kontakcie z osobą chorą (np. podawanie ręki), za pośrednictwem wspólnej pościeli, ręczników i ubrań.
Samica świerzbowca dostawszy się w obręb
naskórka
drąży w nim linijne nory i składa w nich jaja. Po upływie 3-6 tygodni od zakażenia świerzbem występują główne objawy, a mianowicie uporczywe
swędzenie
. Objawem też są widoczne na skórze różowe ślady (korytarze), stopniowo wypełniające się szaroczarnym kałem roztoczy oraz silny świąd. Najczęściej zajęte są boczne powierzchnie palców, okolice brodawek sutkowych, pośladki, okolice pępka i okolice narządów płciowych. Obecności świerzbowca mogą towarzyszyć wtórne zakażenia skóry bakteriami ropnymi oraz wyprysk na skórze. Drapanie sprzyja rozprzestrzenianiu się pasożytów na zdrowe części skóry.
U małych dzieci lub alergików objawy świerzbu dość łatwo pomylić z objawami alergii. Nietrafne rozpoznanie i leczenie niewłaściwymi środkami sprzyja dalszemu rozwojowi choroby. Dodatkowe działania po wyleczeniu świerzbu to wypranie i wyprasowanie noszonej wcześniej odzieży i bielizny oraz używanej pościeli (po 14 dniach ich nieużywania, gdyż tyle trwa cykl rozwojowy pasożyta).
Bibliografia