Przez
Konstantynopol (stolica
Cesarstwa Bizantyjskiego) przebiegały
liczne szlaki handlowe, które wykorzystali
kupcy bizantyjscy w pośredniczeniu w wymianie towarowej między
Azją a
Europą. Ciągłe udoskonalanie sposobów uprawy roślin przynosiło państwu wysokie
plony, które sprawiły, że rolnictwo stanowiło podstawę
gospodarki kraju. Co roku pozostawiano część ziemi, której nie uprawiano, by zapobiec jej
wyjałowieniu, a pozostałe grunty
orne państwo starało się w całości wykorzystać, co sprzyjało
osadnictwu.
Ziemie posiadali drobni rolnicy (właściciele małych gospodarstw) oraz posiadający
ogromne tereny wielcy właściciele ziemscy (również
Kościół). Natomiast
w miastach rozwijało się rzemieślnictwo, w którym duże pracownie były utrzymywane przez państwo, lecz większość warsztatów należała do osób prywatnych.