Popper w swojej koncepcji akcentował pozytywne znaczenie wyłącznie „kontekstu uzasadnienia”. W ramach tej koncepcji uważał, że z filozofii nauki należy wyeliminować, zajmowanie się czynnościami poznawczymi uczonych, różnymi uwarunkowaniami procedur badawczych, wszelkiego rodzaju osobistymi doświadczeniami i przeżyciami ludzi jako podmiotów poznania.
W uznawanym przez niego modelu rozwoju wiedzy, liczy się tylko rozwój obiektywnego świata idei, pozytywne znaczenie posiadają jedynie zobiektywizowane wytwory nauki, będące rezultatami czynności i procedur badawczych ludzi, którzy tę wiedzę tworzą.
Na rozwój wiedzy należy patrzeć wyłącznie jako na proces autonomiczny, wolny od wszelkich uwarunkowań o charakterze poza logicznym. Tylko w ten sposób da się obronić racjonalny charakter nauki, eliminujący błędy psychologizmu i subiektywizmu.