Echoes – szósty, zamykający płytę
Meddle
utwór brytyjskiej grupy rockowej
Pink Floyd
, uznawany zgodnie za jedno z największych dokonań zespołu. Na oryginalnym winylowym wydaniu zajmuje całą stronę B.
Echoes należy do najdłuższych kompozycji Pink Floyd (23:31), zaraz po
Atom Heart Mother
(23:39) i połączonych częściach
Shine on You Crazy Diamond
(26:01). W przeciwieństwie do nich nie jest formalnie podzielone na kilka części, chociaż linia melodyczna i charakter piosenki jest bardzo zmienny, a sam utwór powstał na bazie wielu odrębnych pomysłów muzycznych członków grupy.
Echoes pojawia się również w skróconej wersji na składance
Echoes: The Best of Pink Floyd
, a także (podzielone na dwie części) w filmie
Pink Floyd: Live at Pompeii
.
Utwór jest jedną z najciekawszych i najbardziej różnorodnych muzycznie piosenek Pink Floyd. Tekst ma charakter poetycki, jest inspirowany pejzażem morskim.
We wczesnych przedstawieniach tego utworu słowa dotyczyły przestrzeni kosmicznej, dopiero później zostały zmienione[1].
Tytuł
Utwór zarówno w stadium produkcji jak i prezentacji miał kilka tytułów. Podczas pierwszego nagrania na
Abbey Road
,
4 stycznia
1971
powstała kolekcja fragmentów zatytułowana Nothing, parts 1 - 24. Waters proponuje tytuł We Won the Double po tym, jak jego ukochany
Arsenal Londyn
wygrywa ligę i puchar. Podczas japońskiego tournée w sierpniu 1971 piosenka zostaje zapowiedziana jako Echoes (jeszcze przed wydaniem płytowym). Już po wydaniu płyty,
Waters
zapowiada ją w
Niemczech Zachodnich
jako Looking Through the Knothole in Granny's Wooden Leg, by dzień później, we
Frankfurcie nad Menem
zapowiedzieć ją jako The March of the Dambusters[2].
Przebieg utworu
Utwór zaczyna się od imitujących
sonar
dźwięków z organów
Richarda Wrighta
. Przypadkowe początkowo dźwięki przeradzają się w harmoniczny układ wzmocniony dodatkowo przez wchodzącą
gitarę
Davida Gilmoura
. Później, po włączeniu się
basu
i
perkusji
, następują dwie zwrotki śpiewane przez Gilmoura i Wrighta.
Nastrój zmienia się po raz pierwszy w siódmej minucie. Linia basu i perkusji staje się wyraźniejsza, Gilmour i Wright grają naprzemiennie solówki na swoich instrumentach. W jedenastej minucie dźwięki instrumentów powoli cichną, pojawia się natomiast szum wiatru, odgłosy przypominające pieśń
wielorybów
, krakanie
wron
, ludzkie zawodzenie.
Około piętnastej minuty spośród pozamuzycznych dźwięków zaczyna wyłaniać się
coda
utworu – kilkuminutowy, narastający pasaż z udziałem wszystkich instrumentów. Znów pojawiają się odgłosy sonaru. W kulminacyjnym momencie wszystko się urywa i rozpoczyna się ostatnia zwrotka. W końcówce utworu wszystkie instrumenty powoli cichną i giną w narastającym szumie wiatru.
Synchronizacja z Odyseją Kosmiczną
Wielu fanów Pink Floyd uważa, że utwór Echoes idealnie synchronizuje się z ostatnimi 24 minutami filmu
2001: Odyseja kosmiczna
. Gdy utwór zacznie się odtwarzać w chwili pojawienia się napisu "Jupiter and beyond the infinite", odnosi się wrażenie, że piosenka została napisana specjalnie dla tego filmu, tak dobrze ilustruje wydarzenia na ekranie.
Stanley Kubrick
, reżyser filmu
2001: Odyseja kosmiczna
, wyraził chęć by zespół stworzył piosenkę, którą wykorzysta na końcu filmu. W trakcie zdjęć zmienił jednak zdanie uważając że wykorzystanie rockowej piosenki zniszczy epicki charakter zakończenia a cały film uczyni niespójnym. Ostatecznie Kubrick zrezygnował z usług zespołu. Co nie zmienia faktu że zespół już pracował nad utworem i zdaniem niektórych efektem tej pracy (po małym liftingu) stało się nagranie Echoes [3].
Synchronizacja z Czarnoksiężnikiem z Oz
Liczne grono fanów uważa, że nagranie Echoes jest również zsynchronizowane z filmem z 1939 roku pt.
Czarnoksiężnik z krainy Oz
, a dokładnie z początkowymi minutami filmu, w których główna bohaterka przenosi się z
Kansas
do magicznej krainy Oz.[3]
Przypisy