Legioniści schowani za tarcze scutum

Scutum ( łac. tarcza) - tarcza piechoty rzymskiej . Duża (wymiary ok. 120 cm wysokości, 100 cm szerokości, do 19 mm grubości) i lekko wypukła. Jej kształt ewoluował od owalu ( Republika ) do prostokąta ( Cesarstwo ). Jej wprowadzenie było przypisywane legendarnemu Markowi Furiuszowi Kamillusowi . Spośród wyposażenia legionistów rzymskich była najbardziej wyróżniającym się elementem i stanowiła ich główne uzbrojenie ochronne. Piechurzy podczas walki nosili ją na lewej ręce, w marszu zawieszali ją na plecach za pomocą rzemienia.

Dokładny opis scutum przekazał nam historiograf Polibiusz . Scutum składała się z dwóch warstw desek połączonych klejem wołowym, od zewnątrz dodatkowo pokrywała ją warstwa płótna i skóry cielęcej. Wokół brzegów tarczy biegła metalowa obręcz, zabezpieczająca ją przed ciosami i pozwalająca postawić tarczę na ziemi. Pośrodku scutum była przymocowana żelazna wypukłość ( umbo ), która dodatkowo wzmacniała tarczę. Pod umbem, od strony wewnętrznej znajdował się poziomy imacz do objęcia dłonią. Na powierzchni tarczy malowano różne figury, np. sylwetki zwierząt lub symbol pioruna .

Zobacz też

• Legion