Tytus
Imiona	Titus Flavius Vespasianus
Panował jako	Imperator Titus Caesar Vespasianus Augustus
zaliczony w poczet bogów jako Divus Titus
Czas panowania	24 czerwca 79 r. - 13 września 81 r.
Dynastia	flawijska
Data urodzin	30 grudnia 39 r. - Rzym
Data śmierci	13 września 81 r. - Aquae Cutiliae
Moneta
Lista cesarzy rzymskich

Tytus Flawiusz, Titus Flavius Vespasianus (ur. 30 grudnia 39 n.e., zm. 13 września 81 n.e.) – urodzony w Rzymie syn cesarza Wespazjana i Domitilli Starszej . Starszy brat Domicjana i Domitilli Młodszej . Cesarz rzymski od 24 czerwca 79 n.e. do 13 września 81 n.e.

W dzieciństwie wychowywał się razem z synem cesarza Klaudiusza i Messaliny Brytanikiem i cudem uniknął śmierci, gdy tamten został otruty przez Nerona . Tytus wypił tylko mały łyk podanej im potrawy i przez długi okres chorował. W roku 57 zaciągnął się do jednego z legionów nadreńskich, gdzie służył w stopniu trybuna . W roku 59 powrócił do Rzymu, gdzie rozpoczął studia prawnicze. Od 67 razem z ojcem Wespazjanem tłumił rewoltę żydowską w Palestynie . Od 69 r. prowadził działania samodzielnie, gdyż sam Wespazjan został w Aleksandrii obwołany imperatorem. Tytus zakończył wojnę żydowską ( 66 - 70 ) zdobywając i burząc Jerozolimę . Podczas rządów ojca, piastował urząd prefekta pretorianów i jak pisze Swetoniusz , wsławił się bezwzględnością w walce z przeciwnikami, m.in. kazał zamordować dawnego dowódcę Witeliusza Aulusa Cecynę.

Po wstąpieniu na tron okazał się jednak władcą łagodnym i wyrozumiałym. Swetoniusz nazywa go umiłowaniem i rozkoszą rodzaju ludzkiego (amor et deliciae generis humani). Pewnego razu, gdy cesarz uświadomił sobie, że niczego dobrego nie uczynił w tym dniu dla poddanych, miał zawołać Przyjaciele, straciłem dzień! (Amici, diem perdidi!). Za jego panowania nastąpiła erupcja Wezuwiusza ( 79 ) w Rzymie wybuchł groźny pożar i zaraza ( 80 ), zostało również ukończone Koloseum .

Zmarł w rodzinnej posiadłości w Raete po krótkiej chorobie, najprawdopodobniej była to febra. Nie brak również domysłów, iż to Domicjan go otruł. Tytus bardzo zgodnie współrządził z Senatem, dlatego doczekał się życzliwych opinii rzymskich historyków. Podobno też nie znosił krwi na arenie i nie pozwolił nigdy, by w jego obliczu dobijano rannych gladiatorów. Umiał śpiewać i grać na lirze, układał dobre wiersze, był też zdumiewająco zdolnym stenotypistą.

Małżeństwa i dzieci:

• 1: Marcia Furnilla
• 2: Arrecina Tertulla
  • Julia Titi

• jego kochanką była Berenika (księżniczka Judei)

Zobacz też

• Flawiusze
• Łuk Tytusa

Bibliografia

• Cary M., Scullard H. H., Dzieje Rzymu. Od czasów najdawniejszych do Konstantyna. t. I, Warszawa 1992.
• Krawczuk A., Poczet cesarzowych Rzymu, ISKRY, Warszawa 2006.
• Krawczuk A., Poczet cesarzy rzymskich, ISKRY, Warszawa 2006.
• Swetoniusz, Żywoty cezarów., Ossolineum, Wrocław 1987.
• Praca zbiorowa, 2006, Wielka Historia Świata, t.10, Polskie Media Amer.Com, ss. 165,
• Tacyt, Dzieła t.I-II, Warszawa,1957, 2004.
• Władcy i wodzowie starożytności. Słownik, pod red. P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, Warszawa 1998.

Linki zewnętrzne

• De Imperatoribus Romanis

Poprzednik Wespazjan

Cesarz rzymski 79 - 81

Następca Domicjan