Stado wilków atakujące bizona
Wataha – grupa
wilków
lub
dzików
działająca razem, w szerszym znaczeniu termin odnoszony również do stada
psów
,
likaonów
lub
jenotów
[1]. Posiada określoną
hierarchię wewnętrzną
. Jest to zwykle grupa rodzinna składająca się z pary rodzicielskiej oraz młodych z jednego lub kilku
miotów
.
Hierarchia watahy
Wataha składa się z osobników przewodzących zwanych alfa (samiec i samica lub jedno z nich). Osobnik alfa ma absolutną władzę nad członkami watahy, przewodzi większości pościgów, najprędzej i najbardziej gwałtownie reaguje na pojawienie się intruzów. Pozostali członkowie stada ceremonialnie demonstrują mu swoją podległość.
Czasami wyróżnia się osobnika beta. Wataha może posiadać osobnika omega – o najniższym statusie w grupie – który jest czasowo lub stale odsunięty od watahy. Wysoki status w grupie oznacza zarówno możliwość rozrodu (w przypadku osobników alfa) jak i pierwszeństwo w dostępie do jedzenia.
Status młodych w grupie
Młode
wilki
do wejścia w okres dojrzewania mają dość szczególną pozycję w grupie. Wszystkie dojrzałe wilki opiekują się młodymi i je karmią (po okresie karmienia mlekiem matki). Młode wykazują uległość osobnikom dorosłym i są przez nie wychowywane (z zachowaniem hierarchii wilków w grupie). Młode mają jednak odrębną i szybko zmienną hierarchię. Nowo skojarzona para opuszcza watahę i tworzy nową.
Terytorium
Wataha zajmuje
terytorium
od 100 km² do 1000 km². Wielkość terytorium jak i sposób jego użytkowania zależy od rodzaju terytorium jak i od dostępności pokarmu.
Polowanie
Ssaki drapieżne polujące samotnie atakują ofiary równe co do wielkości lub mniejsze od siebie[2]. Skoordynowane polowanie grupy drapieżników pozwala przełamać to ograniczenie i polować nawet na duże
ssaki kopytne
. Psowate polują najczęściej poprzez długotrwałą gonitwę ofiary na otwartych terenach trawiastych, gdzie polowanie grupowe ma znacznie większe szanse na zakończenie sukcesem. Wataha goniąca ofiarę o dużych rozmiarach stara się zagonić ją w miejsce uniemożliwiające dalszą ucieczkę, następnie otoczyć i pochwycić za gardło. Broniąca się ofiara jest jednocześnie atakowana z różnych stron, kąsana w miękkie części ciała, co doprowadza do jej osłabienia, a nawet wykrwawienia. Obserwowane przez badaczy watahy wilków przeprowadzały zorganizowane polowania, złożone z etapów obserwacji ofiary, podziału grupy na naganiających i czatujących w ukryciu, okrążenie ofiary przez naganiających i zapędzanie w kierunku czatujących członków watahy. Największą skuteczność polowań stwierdzono u likaonów[1].
Uwaga językowa
Celownik
l. poj.
od słowa wataha brzmi wataże lub watasze[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1
Edward Osborne Wilson
: Socjobiologia. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c., 2001. .
- ↑ Bourliere, F. (1963). Specific feeding habits of African carnivores. African Wildlife 17: 20-27.
- ↑ Słownik ortograficzny języka polskiego. Mieczysław Szymczak. Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN
, 1992. .
Bibliografia