W
Polsce występują dwa gatunki, z których powszechniejsza jest
widliczka ostrozębna (
Selaginella selaginoides), a
widliczka szwajcarska (
Selaginella helvetica) jest gatunkiem bardzo rzadkim. Widliczki różnią się od
widłaków różnozarodnikowych tym, że ich
plemniki są
dwuwiciowe. Współczesne widłakowe są grupą
reliktową, która szczyt swojego rozwoju osiągnęła w
karbonie, kiedy to opanowały zbiorowiska roślinne prawie na całej
planecie. Pozostały po nich grube pokłady
węgla kamiennego, będącego obecnie jednym z podstawowych
surowców energetycznych. Żyjący dziś przedstawiciele widłakowych są roślinami niewielkimi, rzadko spotykanymi i nie odgrywają większej roli w
ekosystemach. Dawniej
zarodniki widłaków wykorzystywano do produkcji
ogni sztucznych. Wszystkie widłakowe są w Polsce pod prawną ochroną gatunkową, a dodatkowo oba
porybliny,
widłak Isslera i widliczka szwajcarska, zostały umieszczone w
Polskiej Czerwonej Księdze Roślin.