Do opisu śmiertelności rzeczywistej nadają się tak zwane krzywe przeżywania. Sporządza się je na podstawie długotrwałych obserwacji. Wyróżnia się kilka typowych krzywych, do których można dopasować większość gatunków. Dla mało liczebnych gatunków o znacznych rozmiarach, które dużo energii zużywają na opiekę nad potomstwem, charakterystyczna jest krzywa wypukła. Z analizy krzywej wynika, że w takich populacjach śmiertelność jest niewielka we wczesnym okresie życia, później spada prawie do zera i dopiero wśród osobników starych rośnie gwałtownie. Przykładem mogą być słonie, nosorożce lub człowiek współczesny.
Przykład krzywej
