|
|
Kierkegaard
|
Przeciwstawienie konkretnego istnienia i abstrakcyjnej myśli,
a także przeciwstawienie istnienia skończonego
i wiecznego bytu, zmaganie się skończoności
i wieczności w ludzkim istnieniu, potrzeba wieczności
i ucieczka przed nią, „albo-albo” wiecznie stojące przed człowiekiem — to były główne motywy filozofii Kierkegaarda.
Mocniej niż którykolwiek świecki myśliciel wskazał on na udział czynnika religijnego, transcendentnego w doczesnej egzystencji. I jaskrawiej niż ktokolwiek widział tragizm tej egzystencji: bo człowiek musi optować za skończonością lub za wiecznością, optując zaś za skończonością wybiera nicość, a za wiecznością — męczarnię.
Sądził jednak, że kto optuje za skończonością, ten dla spokoju i wygody wyzbywa się polowy swego istnienia, bo człowiek nie jest jednak samą tylko skończonością, lecz „syntezą skończoności i wieczności”.
