Nauki humanistyczne muszą zrezygnować z ideału obiektywizacji. W naukach humanistycznych faktem konkretnym jest spotkanie człowieka z samym sobą wobec Innego, różnego od niego samego. Jest to raczej uczestniczenie, które podobne jest w jakiś sposób do tego, co zachodzi w obliczu przesłania religijnego u wierzących, i nie powinno być traktowane jedynie jako związek między podmiotem
i przedmiotem, jak to się dzieje w naukach przyrodniczych.
Zasadniczą motywacją filozofii Gadamera było dostrzeżenie napięć i związków między współczesną praktyką
i samowiedzą humanistyki a teoretycznymi syntezami filozofii. Niechęć do filozofii systemowej, formalizmu filozofowania neokantystów (Natorp, Cassirer) i fenomenologów (Husserl), niedowierzanie naukowości filozofii, wszystko to wzmagało jego opinię o kryzysowej kondycji współczesnej kultury humanistycznej. Podzielał przekonanie, że to filozofia powołana jest do oceny źródeł kryzysu
i dostarczania środków zaradczych.
