Lekcja: "057. G. Gadamer - hermeneutyka filozoficzna"
G. Gadamer - hermeneutyka filozoficzna
Co różni nauki humanistyczne i przyrodnicze:
pierwsze są przedmiotowe, a drugie podmiotowe. „Pierwsze obiektywizują, w drugich chodzi o uczestniczenie;
różni je pole poznania, które w obydwu rodzajach nauk jest odmienne. „Metody nauk przyrodniczych nie obejmują wszystkiego, co warte jest poznania, nie obejmują nawet tego, co jest najbardziej interesujące, mianowicie ostatecznych celów, którym służy wszelkie opanowanie środków natury i ludzi. Poznanie, które ma miejsce w naukach humanistycznych i filozofii, i którego możemy od nich oczekiwać, jest innego rodzaju i ma inna rangę. (…) owocność poznania humanistycznego wydaje się bardziej spokrewniona z intuicją artysty niż z duchem metodycznego badania”;
w naukach humanistycznych dlatego nie da się pominąć różnych subiektywnych punktów widzenia prawdy, ponieważ ich żywiołem nie jest, jak w naukach przyrodniczych przyszłość, lecz historia;
nauki humanistyczne należą do dziedziny teorii;
w doświadczeniu teoretycznym uczestniczymy, według Gadamera, przez kształcenie. Kształcenie nie ma zewnętrznych wobec niego celów, gdyż jest celem samym w sobie. Kształcenie odpowiada, według Gadamera, znaczeniu eksperymentu w naukach przyrodniczych. Eksperyment tylko wtedy rozstrzyga, gdy odpowiada na określone pytanie. „Podobnie w naukach humanistycznych tylko to zasługuje na uwagę, co czyni zadość wymogowi kształcenia;
nauki humanistyczne w o wiele większym stopniu niż przyrodnicze podatne są na rozmaite formy manipulacji. Brakuje w nich miar, które w naukach przyrodniczych ściśle odróżniają to, co właściwe i prawdziwe. Dlatego naukom humanistycznym mogą grozić różne formy ideologizacji.
