|
Etyka
W pracach brytyjskiej szkoły analitycznej doniosłe miejsce zajmowała etyka, osiągnęła wysoki poziom naukowy przede wszystkim dzięki dziełom G.E. Moore'a. W tym zakresie jej poglądy były najbliższe poglądom Brentany, były zaś przeciwieństwem tego wszystkiego, co typowe dla etyki XIX wieku: zarówno subiektywizmu, relatywizmu i hedonizmu, zaszczepionych przez empirystów, jak formalizmu zapoczątkowanego przez Kanta.
Pierwszą tezą realistycznej etyki Anglików było, że „dobro" jest pojęciem prostym, nie podlegającym analizie. A skoro tak, to wszelkie próby zdefiniowania go, sprowadzenia do innych własności, np. do psychologicznych, biologicznych czy socjologicznych, muszą być bezskuteczne.
Moore wywodził, że tylko dzięki wieloznaczności pojęć i nieścisłości rozumowań teorie psychologistyczne, biologistyczne i socjologistyczne mogły mieć w etyce pozory słuszności.
Teorie takie jak ta, że dobrem jest „to, czego ludzie pragną" (jak mówi psychologistyczna etyka), albo „to, co jest narzędziem w walce o byt" (jak mówi etyka biologistyczna), nie wyjaśniają, czym dobro jest, lecz co najwyżej stwierdzają, że odpowiada pragnieniom ludzkim i że może służyć w walce o byt.
|
