Z Argos uciekli do Ilirii spośród potomków Temenosa trzej bracia: Gauanes, Aeropos i Perdikkas. Z Ilirii przeszli oni do górnej Macedonii i przybyli do miasta Lebaja. Tu służyli za zapłatą u króla: jeden pasał konie, drugi woły, a najmłodszy, Perdikkas, małe zwierzęta domowe. A w dawnych czasach i władcy ziem byli ubodzy w pieniądze, nie tylko lud. Jakoż żona króla sama warzyła im strawę. Ilekroć zaś piekła, chleb służebnego chłopca Perdikkasa wyrastał zawsze podwójnie wielki nad zwykłą miarę. Gdy się to stale powtarzało, opowiedziała o tym swemu mężowi. On, słysząc to, zaraz wpadł na myśl, że jest to cudowny znak, który zwiastuje coś wielkiego. Zawołał więc służących i rozkazał im wyjść z kraju. Ci oświadczyli, że godzi się, aby naprzód otrzymali zapłatę, zanim odejdą. Wtedy król, usłyszawszy o zapłacie — a właśnie przez komin wejrzało do domu słońce — rzekł jakby obłąkany przez bóstwo: — Tę oto uiszczam wam godną was zapłatę — przy czym wskazał na słońce. Starsi więc bracia, Gauanes i Aeropos, stanęli osłupiali wobec tych słów, ale ów chłopak, który przypadkiem miał nóż w ręce, zawołał: — Przyjmujemy, królu, co nam dajesz — i nakreślił nożem na posadzce domu krąg słońca; a gdy to uczynił, trzykroć zaczerpnął w piersi promieni słonecznych, po czym oddalił się wraz z braćmi. Ci więc odeszli, a królowi wyjaśnił jeden z jego doradców, co właściwie chłopiec uczynił i jak z rozmysłem ów najmłodszy z braci przyjął jego ofiarę. Król, słysząc to, rozgniewał się i wysłał za nimi jeźdźców, aby ich zgładzili. Jest w tej okolicy rzeka^[2], której jako zbawczyni składają ofiary potomkowie tych argiwskich mężów. Owa rzeka, skoro ją przeszli Temenidzi, tak bardzo wezbrała, że jeźdźcy nie mogli się przeprawić. A Temenidzi przybyli do innej okolicy w Macedonii i zamieszkali w pobliżu ogrodów, które miały należeć do Midasa , syna Gordiasa… […] Gdy zajęli tę okolicę, mając tu punkt oparcia, podbili także resztę Macedonii.

Po nim (Karanosie) rządził król Perdikkas, którego nie tylko życie było sławne, ale też godne pamięci były polecenia wydane w godzinie śmierci i brzmiące jak wyrocznia.

Słynni Temenidzi sprawują władzę królewską nad urodzajna krainą. Taki jest bowiem dar Zeusa Egidodzierżcy. Lecz ty (Perdikkasie) udaj się śpiesznie do bogatej w stada krainy Buteis. Tam gdzie ujrzysz śnieżnobiałe kozy o lśniących rogach zmorzone snem, złóż ofiarę szczęśliwym bogom i załóż na tej ziemi stolicę swego państwa.

Starzec ten (Perdikkas) mianowicie na łożu śmierci wskazał swemu synowi Argajosowi miejsce, na którym chce być pochowany. Tam też polecił złożyć nie tylko swoje kości, ale również wszystkich tych, którzy po nim zasiądą na tronie. Przepowiadał, że jak długo tam będą składane szczątki potomnych, tak długo władza pozostanie w rękach jego rodziny. Panuje przekonanie, że zgodnie z tą przepowiednią wygasł jego ród na osobie Aleksandra, ponieważ zmienił on wyznaczone miejsce spoczynku.