Doktryna faszyzmu gloryfikowała wojnę, utrzymując, że walka zawsze mobilizuje najlepsze siły narodu, podczas gdy pokój prowadzi do marazmu. Wychowanie młodych ludzi w duchu faszyzmu miało polegać przede wszystkim na wyrabianiu w nich waleczności, odwagi, gotowości do poświęceń, kultu siły. Pacyfizm był - według faszystów - postawą ludzi bezideowych i słabych.
Wzory faszystowskie były na przykład podejmowane w programie endeckiego Obozu Wielkiej Polski, a później Obozu Narodowo-Radykalnego, a także w programach ugrupowań skrajnie prawicowych we Francji, w Hiszpanii, w republikach bałtyckich.
Założenia faszyzmu włoskiego rozwinął w Niemczech Adolf Hitler.
Po drugiej wojnie światowej faszyzm, skompromitowany masowymi zbrodniami przeciwko ludzkości, został odrzucony. Pewną popularnością cieszy się nawiązujący do tej ideologii neofaszyzm, który akceptuje demokrację, jednak odwołuje się do niektórych założeń faszyzmu, takich jak zasada wodzostwa w partii, obrona porządku publicznego, niechęć do cudzoziemców, zwłaszcza przedstawicieli innych ras (występujący w Niemczech neonazizm)