|
|
Jako ksiądz
w czasie wycieczki
w Tatrach, lata 50
|
W procesie refleksji filozoficznej opartej na doświadczeniu człowieka dostrzegał trzy wzajemnie przenikające się etapy:
- doświadczenie,
- zrozumienie,
- interpretowanie i wyjaśnianie.
W toku analiz Wojtyła uwzględniał i aspekt bytowy i świadomościowy,
a wykazując ich spójność, zawsze respektował pierwszeństwo horyzontu bytu przed horyzontem świadomości.
Świadomość istnieje dlatego, że istnieje obiektywna rzeczywistość, z którą podmiot wchodzi w kontakt poznawczy. Połączenie aspektu bytu i aspektu świadomości było możliwe, ponieważ Wojtyła inaczej niż zwolennicy filozofii podmiotu rozumiał świadomość. Odmawiał jej cechy absolutności
i intencjonalności. Dzięki temu jego antropologia, a następnie etyka są integralnym ujęciem istniejącej realnie rzeczywistości człowieka, który działając moralnie, realizuje realne dobro.
Jego filozofia jest próbą przekroczenia opozycji idealizm – realizm, subiektywizm – obiektywizm, a przez to wewnętrznego rozbicia podmiotu. Jest integralnym ujęciem prawdy o człowieku.
