Charakterystyczne cechy protokołów routingu wewnętrznego:
- stosowane są wewnątrz jednej domeny administracyjnej
- proste, w małym stopniu obciążają rutery
- mało skalowalne
Do protokołów routingu wewnętrznego zaliczamy:
- RIP (Routing Information Protocol) – jest to część składowa systemów UNIX, metoda najmniejszej liczby przeskoków
- IGRP (Interior-Gateway Routing Protocol) – protokół wektora odległości, zapewnia stabilny routing, rozdziela ruch między kilka tras, dynamicznie określa obciążenie i pewność tras
- EIGRP (Extended Interior-Gateway Routing Protocol) – wzbogacona wersja protokołu IGRP
- OSPF (Open Shortest Path First) – otwórz najkrótszą ścieżkę jako pierwszą, protokół stanu łącza, duże sieci, wielościeżkowe rutowanie o jednakowych kosztach
- Hello – jako decydujący współczynnik wyboru przyjmuje opóźnienie czyli czas zużywany przez datagram na pokonanie drogi ze źródła do miejsca przeznaczenia; pakiet protokołu posiada znacznik, który określa czas jego wysłania.
