Demetriusz z Faleronu (ur. ok. 350 , zm. 283 p.n.e. ) - filozof , polityk , pisarz i retor grecki , uczeń Arystotelesa i Teofrasta z Erosos .

Był synem Fanostratosa, niewolnika, który został obywatelem.

Od 325 p.n.e. Demetriusz brał czynny udział w życiu publicznym Aten . Jako zwolennik Macedonii i przyjaciel Fokiona , po jego śmierci w 319 p.n.e. , był zmuszony uciekać z miasta. W 317 p.n.e. został mianowany przez Kassandra archontem Aten i rządził miastem przez 10 lat. Rządy jego przebiegały w duchu umiarkowanej oligarchii , a wspierane były przez macedoński garnizon stacjonujący w Pireusie . Okres ten jednak był dla miasta tak pomyślny, że Ateńczycy w podzięce wystawili mu 360 brązowych posągów, jak pisał jego biograf Diogenes Laertios .

Wygnany z ojczyzny w połowie czerwca 307 p.n.e. przez wrogiego Kassandrowi Demetriusza Poliorketesa , udał się początkowo do Teb , a następnie w 296 p.n.e. na dwór Ptolemeusza I w Aleksandrii , gdzie się poświęcił się literaturze, przeszczepiając filozofię perypatetyczną. Prawdopodobnie to on zainspirował Ptolemeusza I do stworzenia Muzeum i Biblioteki Aleksandryjskiej , współuczestniczył także przy ich zakładaniu, m.in. ofiarowując bibliotece na początek własne książki.

Po śmierci Ptolemeusza I, wygnany został przez jego następcę Ptolemeusza II do Górnego Egiptu , gdzie zmarł w Busiris, ukąszony przez żmiję .

Według świadectwa Diogenesa Laertiosa pozostawił 50 różnorodnych prac. Był autorem licznych dzieł z zakresu polityki, filozofii, krytyki literackiej , gramatyki i retoryki . Do naszych czasów dotrwały zaledwie fragmenty, pisane stylem barwnym, jasnym, lecz już wyraźnie schyłkowym.

Demetriusz z Faleronu uchodzi za ostatniego wielkiego mówcę attyckiego , był sławiony przez Cycerona i Kwintyliana .

Bibliografia