Europejska Współpraca Polityczna (EWP; ang. European Political Cooperation, EPC) - forma współpracy w ramach polityki zagranicznej państw Wspólnot Europejskich zapoczątkowana na przełomie 1969 i 1970 roku^[1].

Początek EWP związany jest ze szczytem w Hadze z grudnia 1969 roku, gdzie przedstawiona została koncepcja skoordynowania polityk zagranicznych państw członkowskich EWG ^[1]. W tym celu wyłoniono komitet, na czele którego stanął Étienne Davignon ^[1]. Zespół ten opracował raport ^[2], który zaaprobowany został 27 października 1970 roku^[1]. Początkowo nie zdecydowano się jednak na instytucjonalizację EWP - pozostawała ona strukturą nieformalną, mającą oparcie w konsultacjach ministrów spraw zagranicznych z państw EWG^[1]. W 1974 EWP zostało podporządkowane Radzie Europejskiej ^[3], zaś w 1986 , na mocy JAE , EWP uzyskało prawnomiędzynarodową podstawę funkcjonowania^[4]. Całkowite zmiany w obrębie polityki zagranicznej zostały wprowadzone w 1993 wraz z Traktatem z Maastricht - ustanowiono wówczas Unię Europejską , której II filarem została Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa ^[5].

Zobacz też

• Europejska Wspólnota Polityczna
• Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa

Przypisy

Bibliografia

• Witold M. Góralski: Koncepcja ustrojowa i instytucjonalna II filara Unii Europejskiej. W: Witold M. Góralski: Unia Europejska. Tom II. Gospodarka - Polityka - Współpraca. Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., 2007, ss. 103-106. .