Antygon Jednooki (Antygonos Monophthalmos lub Kyklops) (ur. ok. 382 p.n.e. , zm. 301 p.n.e. ) – wódz Aleksandra Wielkiego . W 333 p.n.e. otrzymał od Aleksandra stanowisko satrapy Frygii , w 323 p.n.e. – przy podziale spadku po Aleksandrze – uzyskał Frygię i Pamfilię . Wybitny strateg i władca, założyciel macedońskiej dynastii Antygonidów . Był mecenasem sztuki i literatury. Przyczyna kalectwa Antygona nie jest znana.

W walce z diadochami zdobył Azję Mniejszą , Syrię , skrawek północnej Mezopotamii , Fenicję , Palestynę , Cypr , środkową Grecję i Wyspy Egejskie (bez Rodos ). W latach 315 - 311 p.n.e. walczył z Ptolemeuszem , Lizymachem , Seleukosem i Kassandrem , próbującymi przeszkodzić odbudowie imperium Aleksandra. W 312 p.n.e. bez powodzenia próbował zdobyć nabatejską Petrę ^[1]. W 306 p.n.e. przybrał tytuł królewski; za jego przykładem poszli też inni wodzowie Aleksandra. W 303 p.n.e. zajął Korynt , po czym przyłączyła się do niego cała Achaja , Elida i część Arkadii . W 302 p.n.e. wraz ze swoim synem Demetriosem odnowił Związek Koryncki (powołany przez Filipa Macedońskiego w 337 p.n.e. ).

W tej szczytowej fazie powodzenia politycznego zażądał od Kassandra bezwarunkowej kapitulacji. W ostatniej wojnie z Kassandrem i jego sprzymierzeńcami stracił życie (w bitwie pod Ipsos , we Frygii, 301 p.n.e. ).

Jego imperium rozpadło się na:

• Syrię, północną Fenicję, północną Mezopotamię i wschodnią Azję Mniejszą zagarnęli Seleucydzi ( Seleukos I Nikator ),
• Palestynę, południową Fenicję i Cypr – Egipt ( Ptolemeusz I Soter )
• Zachodnią Azję Mniejszą – Tracja ( Lizymach )
• i Środkową Grecję z Wyspami Egejskimi – Macedonia ( Kassander )

Jego potomkowie ( Antygonidzi ) panowali do czasów Perseusza (pojmany przez Rzymian w 168 p.n.e. ) w Macedonii .

Przypisy

Poprzednik Aleksander Wielki

Imperator i wódz Macedonii 301 p.n.e.

Następca Demetriusz I Poliorketes