Łęg zastoiskowy – rodzaj
łąki
zajmującej
siedliska
podmokłe. Występuje zwykle w peryferyjnych strefach dolin rzecznych lub zagłębień jeziornych, także w lokalnych obniżeniach terenu.
Gleba
mułowo
-
torfowa
leżąca na podłożu mineralnym.
Odczyn gleby
kwaśny (pH=5÷6). Poziom wody zmienny – po roztopach na powierzchni, latem do 60 cm pod powierzchnią. Woda może stagnować ze względu na
nieckowate
ukształtowanie terenu utrudniające jej odpływ. Żyzność stosunkowo niewielka. Użytkowanie
ekstensywne
. Jako
użytek zielony
jest objęty przez
program rolnośrodowiskowy
– warianty 4.3 i 5.3 (szuwary wielkoturzycowe)[1]. Znaczenie gospodarskie niewielkie (
siano
nadające się na
ściółkę)
.
W odróżnieniu od typowych
łąk łęgowych
łęg zastoiskowy porasta głównie roślinność
szuwarowa
z klasy Phragmitetea, w szczególności turzycowiska ze związku
Magnocaricion
. Dominantami są turzyce –
turzyca sztywna
(Carex elata),
turzyca tunikowa
(Carex appropinquata) lub
turzyca nitkowata
(Carex lasiocarpa). Towarzyszą im takie gatunki jak:
trzcina pospolita
(Phragmites australis),
trzcinnik prosty
(Calamagrostis stricta), mietlica psia (Agrostis canina),
turzyca dzióbkowata
(Carex rostrata),
bobrek trójlistkowy
(Menyanthes trifoliata),
siedmiopalecznik błotny
(Comarum palustre),
przytulia błotna
(Galium palustre),
skrzyp bagienny
(Equisetum palustre),
kosaciec żółty
(Iris pseudoacorus),
knieć błotna
(Caltha palustris).
Przypisy
Bibliografia
Podział zbiorowisk roślinnych Polski. W: Józef Prończuk i in.: Świat roślin. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1979, ss. 459-460. .