Również Kościół stał się właścicielem latyfundiów. Oddawał on ziemie w użytkowanie wszystkim, którzy o to poprosili pod warunkiem, że płacił roczny czynsz i co pięć lat odnawiał umowę dzierżawy. Nazywane to było precaria data. W czasach wczesnego średniowiecza wykształciły się dwa rodzaje prekarii kościelnych:
Renumeratoria - obdarowany za dożywotnie użytkowanie ziemi, dawał Kościołowi działkę o mniejszej powierzchni, co w dłuższym okresie zwiększało stan posiadania Kościoła
Oblata prekarzysta dawał Kościołowi ziemie, którą natychmiastowo otrzymywał z powrotem, jednak był już pod opieką Kościoła, co w średniowieczu miało duże znaczenie