Ideał etyczny Demokryta to "spokój ducha" czyli szczęście. Nie
w przyjemnościach zmysłowych i nie w bogactwie leży źródło szczęścia, lecz
w duszy.
"Ludzie osiągają szczęście przez powściągliwe zażywanie przyjemności i przez umiar w życiu.
Brak i nadmiar lubią się zmieniać i wywoływać wielkie poruszenia w duszy.
A dusze miotające się od jednej skrajności do drugiej nie są ani spokojne, ani szczęśliwe. A zatem należy kierować naszą uwagę ku rzeczom możliwym, zadowalając się tym, co jest, nie zajmować się zbytnio ludźmi będącymi przedmiotem zawiści i podziwu, i nie zwracać na nich uwagi.
Należy raczej kierować swój wzrok ku tym, którzy wiodą życie nędzne, i żywo sobie uświadamiać ich cierpienie po to, ażeby twoje położenie i twoje mienie wydawały ci się imponujące i godne zazdrości, i żebyś już nie pragnął niczego więcej, i z tego powodu nie cierpiał duchowo.
