Sceptycyzm starożytny przeszedł różne fazy i odmiany. Miał początkowo charakter praktyczny, tj. występował nie tyle jako najprawdziwsza, ile jako najgodniejsza i najwygodniejsza postawa życiowa, z czasem stał się doktryną czysto teoretyczną.
Pierwotnie kwestionował radykalnie możność jakiejkolwiek wiedzy, potem nieraz krytykował już tylko wiedzę dotychczas zdobytą. Choć zadania, jakie stawiali sobie sceptycy, były negatywne - chodziło im nie o ustalenie prawdy, lecz o obalenie fałszu i ujawnienie niepewności sądów ludzkich - jednak ich dziejowe znaczenie było pozytywne i doniosłe.
Wyrugowali wiele dowolności i błędów w przyjętych poglądach filozoficznych, zużytkowali i usystematyzowali wszystko, co było krytyczną myślą w Grecji.
Byli "teoretycznym sumieniem" swej epoki, podnieśli poziom wymagań stawianych dowodowi i w ogóle nauce. Rozwijając przez parę wieków ze skrupulatną systematycznością swoje stanowisko, stworzyli prawdziwą skarbnicę pomysłów i argumentów sceptyckich, z której czerpały późniejsze epoki.
