Pirron zajął w filozofii postawę sceptyczną w przekonaniu, że ona jedna zapewni szczęście, zapewnia bowiem spokój, a szczęście jest w spokoju.
Sceptyk przekonawszy się, że jest niezdolny do trafnego rozstrzygania jakiejkolwiek kwestii, nie zabiera w żadnej głosu i ta powściągliwość zapewnia mu spokój.
Nauka Pirrona miała dwa składniki:
etyczną doktrynę spokoju,
epistemologiczną doktrynę sceptycką.
Pierwsza decydowała o jego zasadniczej postawie w filozofii, druga służyła za argument.
Pierwsza stała się powszechną własnością filozofii hellenistycznej, druga natomiast pozostała specjalnością Pirrona i jego uczniów.
